| 1 | Tann, ið situr í lívd hins Hægsta og býr í skugga hins Alvalda, |
|
| 2 | sigur við HARRAN: "Skjól mítt, borg mín, Gud mín, sum eg líti á!" |
|
| 3 | Tí Hann bjargar tær úr snerru fuglamansins, undan oyðandi pesti; |
|
| 4 | við fjøðrum Sínum skýlir Hann tær, undir veingjum Hansara finnur tú lívd, trúfesti Hansara er skjøldur og vernd. |
|
| 5 | Tú skalt ikki óttast náttaræðslurnar, ei pílin, ið flýgur um dagin, |
|
| 6 | ei pestin, ið sníkir seg í myrkrinum, ei sóttina, ið oyðir um middagin. |
|
| 7 | Um so túsund falla tær við lið, tíggju túsund við høgru hond tína, skal tað tó ikki ráma teg; |
|
| 8 | tú skalt bert skoða tað við eygum tínum, síggja, hvussu gudleys fáa løn sína. |
|
| 9 | "Tí Tú, HARRI, ert skjól mítt" [sigur tú]. - Hin Hægsta hevur tú gjørt til bústað tín; |
|
| 10 | teg skal einki ilt henda, og eingin plága skal koma tjaldi tínum nær. |
|
| 11 | Tí Hann gevur einglum Sínum boð um at varðveita teg á øllum vegum tínum; |
|
| 12 | teir skulu bera teg á hondum, so tú skalt ongum steini sláa fótin ímóti; |
|
| 13 | á leyvu og høggorm skalt tú traðka, trampa niður ungleyvur og drekar. |
|
| 14 | "Við tað at hann heldur seg inn at Mær, skal Eg fría hann út, Eg skal bjarga honum, við tað at hann kennir navn Mítt; |
|
| 15 | hann ákallar Meg, og Eg skal svara honum; Eg eri við honum í neyðini, Eg skal fría hann út og lata hann koma til heiður; |
|
| 16 | við longum lívi skal Eg metta hann og lata hann skoða frelsu Mína." |
|
|
