| 1 | Songur. Eftir Dávid. Táið hann var í hellinum. Bøn. |
| | 2 | Við rødd míni rópi eg til HARRAN, við rødd míni biði eg bønliga til HARRAN. |
| | 3 | Eg helli út sorg mína fyri ásjón Hansara, eg sigi Honum frá neyð míni. |
| | 4 | Táið andin ørmaktast í mær, kennir tó Tú leið mína; á vegnum, ið eg skal ganga, hava teir lagt snerrur fyri meg. |
| | 5 | Hygg til høgru og síggj! Ikki ein er, sum kennist við meg, einki skjól er mær eftir; ikki ein er, sum spyr eftir sál míni. |
| | 6 | Eg rópi til Tín, HARRI; eg sigi: Tú ert skjól mítt, lutur mín í landi teirra, sum liva! |
| | 7 | Akta eftir rópi mínum, tí eg eri í stórum hjálparloysi! Bjarga mær frá teimum, ið liggja eftir mær, tí teir eru mær ov sterkir! |
| | 8 | Leið sál mína út úr fangahúsinum, so eg fái lovað navni Tínum! Hini rættvísu skulu savna seg rundan um meg, táið Tú gert væl við meg. |
| |
|
