| 1 | Til songmeistaran. Við streingjaleiki. Songur. Eftir Dávid. |
|
| 2 | Gud, lurta eftir bøn míni, fjal Teg ikki fyri hjartans bønum mínum! |
|
| 3 | Vend Tær til mín og svara mær! Sorgarfullu hugsanir mínar fara higar og hagar, og eg rópi |
|
| 4 | undan rødd fíggindans, undan hinum gudleysa, ið kúgar meg; tí teir bólta vanlukku oman yvir meg, søkja at mær í vreiði. |
|
| 5 | Hjartað skelvur í brósti mínum, og deyðaræðslur eru falnar á meg. |
|
| 6 | Ótti og angist koma á meg, og ræðsla leggur seg oman yvir meg. |
|
| 7 | Og eg sigi: Eg vildi, at eg hevði veingir sum dúvan - so skuldi eg flogið burtur og søkt mær bústað, |
|
| 8 | ja, eg skuldi flýtt langt burtur, eg skuldi funnið mær herbergi í oyðimørkini! - Sela. |
|
| 9 | Eg skuldi skundað mær at leitað mær skjól fyri storminum og harðveðrinum! |
|
| 10 | - Gloyp teimum, HARRI, blanda tungumál teirra! Tí kúgan og ófrið síggi eg í staðnum. |
|
| 11 | Dag og nátt ganga teir rundan um hann á múrunum; óndskapur og vanlukka ráða har inni. |
|
| 12 | Ja, oyðing ræður har inni, yvirgangsverk og svik víkja ikki av torgum hansara. |
|
| 13 | Tí ikki er tað fíggindi, ið háðar meg - tað kundi eg borið; ikki er tað óvinur mín, ið ger seg stóran móti mær - honum kundi eg krógvað meg fyri; |
|
| 14 | nei, tað er tú, tú, ið vart javnlíki mín, vinur og kunningur mín, |
|
| 15 | tú, ið livdi saman við mær í søtari samveru, gekst saman við mær til hús Guds í hinum glaða hátíðarskara. |
|
| 16 | Lat deyðan ráma teir! Lat teir fara livandi niður í deyðaríkið! Tí óndskapur ræður í bústaði teirra, í hjarta teirra. |
|
| 17 | Men eg rópi til Gud - HARRIN skal frelsa meg! |
|
| 18 | Kvøld, morgun og middag skal eg rópa og suffa, og Hann skal hoyra rødd mína; |
|
| 19 | Hann endurloysir sál mína og gevur henni frið, so teir fáa ikki komið mær nær - tí mangir eru teir ímóti mær! |
|
| 20 | Gud, sum frá forðum situr í hásæti, Hann skal hoyra og svara teimum - sela - teimum, ið ikki vilja verða øðrvísi, og sum ikki óttast Gud. |
|
| 21 | Hann leggur hond á vinir, brýtur sáttmála sín. |
|
| 22 | Hálari enn smør eru orðini av munni hansara, men hugur til stríð fyllir hjarta hansara; orð hansara eru mjúkari enn olja, og tó eru tey drigin svørð. |
|
| 23 | Kasta byrði tína á HARRAN! Hann skal halda tær uppi, Hann skal ikki í allar ævir lata hin rættvísa vikast. |
|
| 24 | Og Tú, Gud, skalt stoyta teimum niður í hina djúpu grøv; blóðdálkaðir, svikafullir menn skulu ikki náa hálvan aldur! - Men eg, eg líti á Teg! |
|
|
