| 1 | Til songmeistaran. Eftir synir Kora. Sálmur. |
|
| 2 | Hoyrið hetta, øll fólkasløg, lurtið eftir, øll tit, sum í heiminum búgva, |
|
| 3 | bæði høg og lág, bæði rík og fátæk! |
|
| 4 | Muður mín skal tala vísdóm; tað, ið hjarta mítt upphugsar, er vit; |
|
| 5 | eg boyggi oyrað til fyrndarorð, við streingjaleiki seti eg fram gátutalu mína. |
|
| 6 | Hví skal eg óttast á óndum døgum, táið óndskapur teirra, ið liggja eftir mær, er rundan um meg - |
|
| 7 | teirra, ið líta á góðs sítt, rósa sær av stóra ríkidømi sínum! |
|
| 8 | Maður kann ikki keypa bróður sín leysan, hann kann ikki geva Gudi loysigjald fyri hann - |
|
| 9 | nei, gjaldið fyri sál hansara er ov høgt, tað má hann til ævigar tíðir lata vera |
|
| 10 | - so hann skuldi hildið áfram at livað í allar ævir og aldri fingið grøvina at sæð. |
|
| 11 | Jú, hann fær hana at síggja! Hinir vísu doyggja, dárin og býttlingurin fara burt eins og teir og lata góðs sítt eftir til onnur; |
|
| 12 | teir hugsa, at hús teirra skulu verða standandi til ævigar tíðir, bústaðir teirra mann eftir mann - teir kalla jørð sína eftir nøvnum sínum! |
|
| 13 | Og tó verður menniskjað í dýrd ikki standandi; hann er líkur dýrunum, ið ganga til grundar. |
|
| 14 | So gongst teimum, ið eru fullir av áliti á sær sjálvum - og aftan á teir koma tey, ið halda gott um tos teirra! - Sela. |
|
| 15 | Sum seyður verða teir riknir niður í deyðaríkið, deyðin skal vera hirði teirra; hini sannhjartaðu skulu traðka teir niður, táið lýsir av degi; deyðaríkið ger enda á skepnu teirra, so teir ongan bústað hava longur. |
|
| 16 | Men sál mína skal Gud loysa av hond deyðaríkisins, tí Hann skal taka meg til Sín! - Sela. |
|
| 17 | Óttast ikki, táið maður verður ríkur, táið hús hansara kemur til mikla dýrd! |
|
| 18 | Tí einki hevur hann við sær, táið hann doyr, dýrd hansara fer ikki niður aftan á honum. |
|
| 19 | Um hann so signar sál sína, meðan hann livir, og tey prísa tær, tí tú gert tær til góða, |
|
| 20 | so skalt tú tó fara til ætt fedra tína, tey, sum í allar ævir ikki fáa ljósið at síggja. |
|
| 21 | - Menniskjað, ið verður nógv heiðrað, men einki vit hevur, er líkt dýrunum, ið ganga til grundar. |
|
|
