| 1 | Til songmeistaran. Eftir gittit. Eftir Asaf. |
|
| 2 | Fegnist fyri Gudi, styrki okkara, latið hoyrast gleðiróp fyri Gudi Jákups! |
|
| 3 | Byrjið song, og latið trummuna ljóða, hin vakra sitaran saman við hørpuni! |
|
| 4 | Blásið í horn sólkomudagin, og táið fullmáni er, hátíðardag okkara! |
|
| 5 | Tí tað er Ísrael lóg, Gudi Jákups rættur. |
|
| 6 | Tað setti Hann til vitnisburð í Jósefi, táið hann fór út av Egyptalandi. - Eg hoyrdi talu, ið var mær nýggj: |
|
| 7 | "Eg lyfti byrðina av herðum hansara, og hendur hansara sluppu frá at bera kurvina. |
|
| 8 | Í neyðini rópti tú, og Eg frelsti teg; Eg svaraði tær, fjaldur í toruskýnum, Eg royndi teg við Meribavøtn." - Sela. |
|
| 9 | "Hoyr, fólk Mítt, Eg skal vitna fyri tær! Ísrael, hevði tú viljað lurtað eftir Mær! |
|
| 10 | Fremmandur gudur má ikki finnast hjá tær, tú mást ikki tilbiðja gud útlendingsins. |
|
| 11 | Eg eri HARRIN Gud tín, sum leiddi teg út av Egyptalandi; lat munnin vítt upp, so Eg fái fylt hann! |
|
| 12 | - Men fólk Mítt vildi ikki hoyra rødd Mína, Ísrael vildi ikki akta Meg. |
|
| 13 | So læt Eg tey fara við harða hjarta teirra, tey sluppu at ganga eftir egnum ráðum. |
|
| 14 | - Á, hevði fólk Mítt viljað lurtað eftir Mær, hevði Ísrael viljað gingið á leiðum Mínum! |
|
| 15 | Skjótt skuldi Eg tá eyðmýkt fíggindar teirra og vent hond Míni móti óvinum teirra. |
|
| 16 | Tey, ið hata HARRAN, skuldu lifrað fyri teimum, og tíð teirra skuldi vart ævigt. |
|
| 17 | Eg skuldi føtt tey við bestu hveiti, mettað tey við hunangi úr klettinum." |
|
|
