| 1 | Sálmur. Eftir Asaf. Gud, Gud HARRIN, talar og stevnir jørðini higar úr eystri og líka í vestur. |
|
| 2 | Av Zion, krúnu fagurleikans, stígur Gud fram í ljóma. |
|
| 3 | Gud okkara kemur og skal ikki tiga; oyðandi eldur gongur fyri ásjón Hansara, og rundan um Hann leikar stormur. |
|
| 4 | Hann kallar á himmalin har uppi - og á jørðina til at døma fólk Sítt: |
|
| 5 | "Savnið Mær heiløgu Míni til Mín, tey, ið við ofrum hava gjørt sáttmála við Meg!" |
|
| 6 | Og himmalin kunnger rættferð Hansara, at Gud er tann, ið dømir. - Sela. |
|
| 7 | "Hoyr, fólk Mítt, Eg skal tala, Ísrael, Eg skal vitna móti tær - Gud, Gud tín, eri Eg! |
|
| 8 | Ikki er tað fyri offur tíni, Eg ætli at straffa teg - Eg havi jú altíð brennioffur tíni fyri eyga. |
|
| 9 | Eg taki ikki tarvar úr húsi tínum ella bukkar úr byrgjum tínum; |
|
| 10 | tí Mær hoyra øll dýr í skóginum til, dýrini á hinum túsund fjøllum; |
|
| 11 | Eg kenni allar fuglar á fjøllunum, veit skil á øllum tí, sum á markini rørist. |
|
| 12 | Um Eg hungraði, segði Eg ikki tær tað; tí Mær hoyrir jarðarríki til, og alt, ið tað fyllir. |
|
| 13 | Man Eg eta tarvakjøt og drekka bukkablóð! |
|
| 14 | - Nei, ofra Gudi lovsong, og halt hinum Hægsta tað, ið tú hevur lovað! |
|
| 15 | Og kalla á Meg, tann dag tú ert í neyð - Eg skal bjarga tær, og tú skalt prísa Mær!" |
|
| 16 | Men við hin gudleysa sigur Gud: "Hvat hevur tú við at gera at rokna upp boð Míni og hava sáttmála Mín á munni! |
|
| 17 | Tú hatar jú tykt og blakar orð Míni aftur um bak! |
|
| 18 | Sært tú tjóv, so fert tú í felag við hann, og við horkøllum ert tú í samlagi! |
|
| 19 | Munnin sleppur tú leysan við illum, tunga tín spinnur saman svik! |
|
| 20 | Tú situr og spillir út bróður tín, baktalar son móður tínar! |
|
| 21 | So hevur tú borið teg at, og Eg havi tagt; og nú hugsar tú, at Eg eri sum tú - men Eg skal straffa teg, og tað, so tú fært tað at síggja! |
|
| 22 | Aktið eftir hesum, tit, ið gloyma Gud, so Eg skræði tykkum ikki sundur, uttan at nakar er, sum frelsir! |
|
| 23 | - Tann, ið ofrar tøkk, ærir Meg, og tann, ið aktar eftir leiðini, lati Eg síggja frelsu Guds." |
|
|
