| 1 | Til songmeistaran. Eftir Dávid. Sálmur. Tú Gud lovsongs míns, ver ikki tigandi! |
|
| 2 | Tí teir hava latið upp móti mær gudleysa, falska munn sín, teir tala móti mær við lygitungu. |
|
| 3 | Við hatskum orðum kringseta teir meg og stríða móti mær uttan grund. |
|
| 4 | Í løn fyri kærleika mín standa teir mær ímóti, tóat eg geri einki uttan biði. |
|
| 5 | Teir gera mær ilt fyri gott, løna mær við hatri fyri kærleika mín. |
|
| 6 | Set gudleysan yvir hann, lat klagara standa undir høgru lið hansara! |
|
| 7 | Táið hann kemur fyri rættin, lat hann tá verða dømdan sekan, og lat bøn hansara verða roknaða sum synd! |
|
| 8 | Lat dagar hansara verða fáar, og lat ein annan fáa embæti hansara! |
|
| 9 | Lat børn hansara verða faðirleys, og konu hansara einkju, |
|
| 10 | lat børn hansara flakka um og bidda, lat tey søkja breyð sítt langt burtur frá oyddu heimum sínum! |
|
| 11 | Lat okraran fáa í snerru sína alt tað, sum hann eigur, lat fremmandar ræna góðs hansara! |
|
| 12 | Lat ongan vera, sum goymir honum miskunn, lat ongum tykjast synd í faðirleysu børnum hansara! |
|
| 13 | Lat avkom hansara ganga til grundar, lat navn hansara verða útstrikað í næsta ættarliði! |
|
| 14 | Misgerð fedra hansara verði minst av HARRANUM, synd móður hansara verði ikki útstrikað! |
|
| 15 | Tær veri altíð HARRANUM fyri eyga, og Hann striki minnið um hann út av jørðini - |
|
| 16 | aftur fyri at hann hugsaði ikki um at vísa miskunn, men søkti at Honum, sum var armur og fátækur, Honum, sum var sorgarfullur í hjartanum líka til deyðan! |
|
| 17 | Hann elskaði bann - so lat tað ráma hann! Hann hevði ikki hug til signing - so lat hana verða langt frá honum! |
|
| 18 | Hann klæði seg í bann sum í klæði, tað komi í búk hansara sum vatn, og sum olja inn í bein hansara! |
|
| 19 | Tað verði honum sum kappi at sveipa seg í, sum belti, ið hann altíð spennir um seg! |
|
| 20 | Hetta veri lønin, ið mótstøðumenn mínir fáa frá HARRANUM, teir, ið tala ilt móti sál míni! |
|
| 21 | Men Tú, HARRI, Harri mín, ger mær væl fyri navns Tíns skuld! Góð er jú náði Tín - so bjarga Tú mær tá! |
|
| 22 | Tí eg eri armur og fátækur, og hjartað er gjøgnumstungið í mær. |
|
| 23 | Sum skuggin, ið hallar, svinni eg burtur, eg verði stygdur burtur sum grashoppa. |
|
| 24 | Av føstu riða knø míni, og kroppur mín missir holdini. |
|
| 25 | Til spott eri eg vorðin teimum; teir rista við høvdinum, táið teir síggja meg. |
|
| 26 | Hjálp mær, HARRI Gud mín, frels meg eftir náði Tíni, |
|
| 27 | so teir sanna, at hetta er hond Tín, at Tú, HARRI, hevur gjørt tað! |
|
| 28 | Biði teir ilt - Tú skalt signa! Teir reisa seg, men verða til skammar; og tænari Tín gleðist. |
|
| 29 | Mótstøðumenn mínir skulu verða klæddir í vanæru og sveipa seg í skomm sína sum í kappa. |
|
| 30 | Eg skal stórliga takka HARRANUM við munni mínum, mitt ímillum mong skal eg lova Honum; |
|
| 31 | tí Hann stendur undir høgru lið hins fátæka fyri at bjarga honum frá teimum, ið døma sál hansara. |
|
|
