| 1 | Songur. Sálmur. Eftir synir Kora. Til songmeistaran. Eftir mahalat leannot. Songur. Eftir Heman Ezra’it. |
|
| 2 | HARRI, Frelsugud mín! Eg kalli um dagin, og um náttina kemur róp mítt fyri Teg. |
|
| 3 | Lat bøn mína koma fyri ásjón Tína, boygg oyrað til róp mítt! |
|
| 4 | Tí sál mín er mett av vanlukkum, og lív mítt er komið deyðaríkinum nær. |
|
| 5 | Eg verði roknaður javnt við tey, sum fara niður í grøvina; eg eri vorðin sum ein, ið tað er úti við, |
|
| 6 | kastaður millum hini deyðu, líkur falnum, ið liggja í grøvini, sum Tú ikki minnist longur, tí teir eru rivnir Tær úr hond. |
|
| 7 | Tú hevur lagt meg niðast í grøvina, niður í myrkrið, í avgrundir. |
|
| 8 | Tung hvílir vreiði Tín á mær, allar bylgjur Tínar lætst Tú leggja yvir meg. - Sela. |
|
| 9 | Tú hevur rikið kunningar mínar langt burtur frá mær, gjørt meg andstyggiligan fyri teimum; eg eri innistongdur, sleppi ikki út. |
|
| 10 | Eyga mítt er kámt av neyð; hvønn dag havi eg rópt til Tín, HARRI, og rætt hendur mínar móti Tær. |
|
| 11 | Manst Tú tá gera undur fyri deyð, munnu skuggar fara at rísa upp og takka Tær! - Sela. |
|
| 12 | Man verða tosað í grøvini um náði Tína, í avgrundini um trúfesti Tína! |
|
| 13 | Munnu undur Tíni vera kend í myrkrinum, rættferð Tín í landi gloymskunnar! |
|
| 14 | Men eg, HARRI, eg rópi til Tín, og um morgunin kemur bøn mín ímóti Tær! |
|
| 15 | Hví koyrir Tú sál mína frá Tær, HARRI, hví fjalir Tú ásjón Tína fyri mær? |
|
| 16 | Armur eri eg og doyggjandi líka frá ungdóminum; eg beri ræðslur Tínar, eg má missa mótið. |
|
| 17 | Vreiðilogar Tínir ganga yvir meg, ræðslur Tínar forkoma mær; |
|
| 18 | sum vatn eru tær rundan um meg allan dagin, tær kringseta meg, allar sum tær eru. |
|
| 19 | Vin og næsta hevur Tú rikið langt burtur frá mær; í staðin fyri kunningar mínar havi eg nú myrkrið. |
|
|
