| 1 | Til songmeistaran. Eftir liljum. Eftir Dávid. |
|
| 2 | Frels Meg, Gud! Tí vøtnini eru komin Mær líka at sálini. |
|
| 3 | Eg eri sokkin niður í botnleyst díki, sum einki fótafesti er í; Eg eri komin í hini djúpu vøtn, og bylgjurnar leggja yvir Meg. |
|
| 4 | Eg havi rópt Meg móðan, tað brennur í kvørkrum Mínum, eygu Míni eru upptærd av at bíða eftir Gudi Mínum. |
|
| 5 | Fleiri enn hárini á høvdi Mínum eru teir, ið hata Meg uttan grund; nógvir eru teir, ið ætla at forkoma Mær, teir, ið uttan grund eru fíggindar Mínir; tað, ið Eg ikki havi rænt, skal Eg nú lata aftur. |
|
| 6 | Gud, Tú kennir dárskap Mín, og øll syndaskyld Mín er ikki Tær duld! |
|
| 7 | Lat ikki tey, ið bíða eftir Tær, verða til skammar av Mær, Harri, HARRI Gud herskaranna, lat ikki tey, ið søkja Teg, Gud Ísraels, verða til spott av Mær! |
|
| 8 | Tí fyri Tína skuld beri Eg vanæru, fyri Tína skuld fjalir skomm andlit Mítt. |
|
| 9 | Eg eri vorðin brøðrum Mínum fremmandur, sonum móður Mínar útlendingur. |
|
| 10 | Tí eldhugi fyri húsi Tínum hevur etið Meg upp, og spott teirra, ið spotta Teg, er fallið á Meg. |
|
| 11 | Og sál Mín græt, meðan Eg fastaði, og tað varð Mær til spott. |
|
| 12 | Sekk gjørdi Eg Mær til klædning, og Eg varð teimum orðtak. |
|
| 13 | Teir, ið sita í portrunum, tosa um Meg, og í drykkjuløgunum kvøða teir um Meg. |
|
| 14 | Men Eg komi við bøn Míni til Tín, HARRI, í náðitíðini, Gud, fyri stóru miskunn Tína - svara Mær í frelsandi trúfesti Tíni! |
|
| 15 | Drag meg upp úr díkinum og lat Meg ikki søkka! Lat Meg verða bjargaðan frá teimum, ið hata Meg, og úr hinum djúpu vøtnum! |
|
| 16 | Lat ikki vatnsbylgjurnar leggja yvir Meg, lat ikki djúpið gloypa Mær, og lat ikki brunnin lata gap sítt aftur yvir Mær! |
|
| 17 | Svara Mær, HARRI, tí náði Tín er góð, vend Tær til Mín eftir stóru miskunn Tíni! |
|
| 18 | Og fjal ikki ásjón Tína fyri tænara Tínum, tí Eg eri í neyð - skunda Tær at svara Mær! |
|
| 19 | Kom sál Míni nær, loys hana út, frels Meg fyri fígginda Mína skuld! |
|
| 20 | Tú veitst, hvussu Eg verði spottaður og beri skomm og vanæru; allar fíggindar Mínar sært Tú. |
|
| 21 | Spott hevur ógrøðandi brotið hjarta Mítt; Eg bíðaði eftir onkrum, sum tykti synd í Mær, men eingin var - eftir troystarum, men Eg fann ongan. |
|
| 22 | Teir góvu Mær gall, og táið Eg var tystur, góvu teir Mær edik at drekka. |
|
| 23 | Lat borð teirra framman fyri teir verða snerru, og fellu fyri teir, táið teir eru tryggir! |
|
| 24 | Lat eygu teirra blindast, so teir síggja einki, og lat lendar teirra altíð riða! |
|
| 25 | Hell vreiði Tína út yvir teir, lat brennandi vreiði Tína náa teimum! |
|
| 26 | Lat bústað teirra leggjast í oyði, lat ongan vera, sum býr í tjøldum teirra! |
|
| 27 | Tí tann, ið Tú hevur sligið, Hann elta teir, og teir hava á orði, hvussu tey verða plágað, sum Tú hevur sært. |
|
| 28 | Tilrokna teimum hvørja einastu synd, lat teir ikki fáa part í rættferð Tíni! |
|
| 29 | Lat teir verða útstrikaðar úr bók teirra, sum liva, lat teir ikki verða uppskrivaðar millum hini rættvísu! |
|
| 30 | Men Eg eri armur og pínafullur; lat frelsu Tína, Gud, bjarga Mær! |
|
| 31 | Eg skal prísa navni Guds við songi, hálova Honum við tøkk; |
|
| 32 | tað skal líka HARRANUM betur enn ungur tarvur við hornum og kleyvum. |
|
| 33 | Táið hini eyðmjúku síggja tað, skulu tey gleðast; tit, sum søkja Gud, hjørtu tykkara livi! |
|
| 34 | Tí HARRIN lurtar eftir hinum fátæku, og fangar Sínar vanvirðir Hann ikki. |
|
| 35 | Himmal og jørð skulu prísa Honum, havið og alt, sum í tí rørist. |
|
| 36 | Tí Gud skal frelsa Zion og reisa upp býir Juda; har skulu tey búgva og eiga teir; |
|
| 37 | avkom tænara Hansara skal arva teir, og tey, ið elska navn Hansara, skulu búgva í teimum. |
|
|
