| 1 | Songur. Á hátíðarferðunum. Eftir Dávid. HARRI, hjarta mítt er ikki hugmóðigt, eygu míni eru ikki stolt, eg fáist ikki við tað, ið er mær ov stórt og høgt. |
| | 2 | Nei, eg havi stillað sál mína og fingið hana at tiga sum avvant barn hjá móður síni; sum avvant barn, so er sál mín í mær. |
| | 3 | Ísrael, bíða eftir HARRANUM, frá nú og til ævigar tíðir! |
| |
|
