| 1 | Til songmeistaran. Til jedutun. Sálmur. Eftir Dávid. |
|
| 2 | Eg segði: "Eg skal akta eftir leiðum mínum, so eg syndi ikki við tunguni, eg skal leggja teymar á munn mín, so leingi sum hin gudleysi er fyri eygum mínum!" |
|
| 3 | Eg varð stummur og tigandi, eg tagdi í sorg míni, men kvøl mín gnagaði; |
|
| 4 | hjartað brendi í brósti mínum, eldur tendraðist, meðan eg grundaði; tá talaði eg við tunguni: |
|
| 5 | "Lat meg vita enda mín, HARRI, og dagamál mítt, hvat tað er, lat meg vita, hvussu skjótt eg skal burtur!" |
|
| 6 | Sum handarbreidd hevur Tú gjørt dagar mínar, og lívstíð mín er Tær sum einki - vissuliga, berur tómleiki er hvørt menniskja, hvussu fast tað so stendur! - Sela. |
|
| 7 | Bert sum skuggi gongur maðurin; tómt er alt, ið teir stríðast við; teir dunga saman og vita ikki, hvør ið fær tað. |
|
| 8 | Hvørjum bíði eg tá eftir, Harri? Øll vón mín stendur til Tín! |
|
| 9 | Frels meg frá allari synd míni, ger meg ikki dárum til spott! |
|
| 10 | Eg tigi, eg lati ikki upp munnin - tað er jú Tú, ið hevur gjørt tað! |
|
| 11 | Tak plágu Tína burt frá mær! Fyri sløgum handar Tínar eri eg vorðin til einkis. |
|
| 12 | Táið Tú tyktar mann við straff fyri misgerð hansara, syndrar Tú dýrd hansara sum húsvætti - berur tómleiki er hvørt menniskja! - Sela. |
|
| 13 | Hoyr bøn mína, HARRI, lurta eftir rópi mínum, tig ikki, táið eg gráti! Tí fremmandur eri eg hjá Tær, gestur sum allir fedrar mínir. |
|
| 14 | Hygg burt av mær, so eg lívgist, áðrenn eg fari hiðani og eri ikki til longur! |
|
|
