| 1 | Sálmur. Eftir Dávid. HARRI, eg rópi til Tín! Skunda Tær til mín, lurta eftir rødd míni, nú eg rópi til Tín! |
| | 2 | Lat bøn mína verða roknaða sum roykoffur fyri ásjón Tíni, upplyftu hendur mínar sum kvøldoffur! |
| | 3 | HARRI, set vakt fyri munn mín, vak við varradyr mínar! |
| | 4 | Lat ikki hjarta mítt fara av leið til nakað ilt, at gera gudleysar gerðir saman við monnum, ið gera órætt, og lat meg ikki eta av góðgæti teirra! |
| | 5 | Nei, lat rættvísan sláa meg í kærleika og revsa meg! Ikki vísi høvd mítt slíkum høvuðsmyrsli frá sær! Um tað so varir við, seti eg kortini bøn mína móti óndskapi teirra. |
| | 6 | Dómarar teirra skulu verða omanstoyttir av fjallinum, og tá skal fáast at hoyra, at orð míni vóru yndislig. |
| | 7 | Sum táið jørðin verður pløgd í foyrur, liggja bein okkara spjadd um fyri durum deyðaríkisins. |
| | 8 | Tó, eygu míni eru vend til Tín, HARRI Harri, hjá Tær søki eg mær skjól - gev ikki sál mína til rán! |
| | 9 | Varða meg fyri felluni, ið teir seta fyri meg, og fyri snerrum teirra, ið gera órætt! |
| | 10 | Lat hinar gudleysu falla í síni egnu gørn, men meg sleppa óskaddan undan! |
| |
|
