| 1 | Lova HARRANUM, sál mín! HARRI Gud mín, Tú ert sára stórur! Í stórleika og dýrd ert Tú klæddur; |
|
| 2 | Tú sveipar Teg í ljós sum kappa; himmalin spennir Tú út sum tjald; |
|
| 3 | Tú smíðar í vøtnunum hásal Tín, gert skýggini til vagn Tín, fert fram á veingjum vindsins; |
|
| 4 | vindarnar gert Tú til sendiboð Tíni, logandi eld til tænarar Tínar; |
|
| 5 | Tú festi jørðina á grundvøllir hennara, hon vikast ikki í allar ævir. |
|
| 6 | Við djúpum vøtnum hevði Tú fjalt hana sum við klædningi, vøtnini stóðu yvir fjøllini. |
|
| 7 | Fyri hóttan Tíni flýddu tey, stygdust burtur av torurødd Tíni; |
|
| 8 | tey løgdu upp eftir fjøllunum og runnu oman í dalarnar til staðið, ið Tú hevði ætlað teimum; |
|
| 9 | Tú setti mark, sum tey ikki skulu fara um, tey skulu ikki uppaftur leggja yvir jørðina. |
|
| 10 | Keldur letur Tú springa upp í dølunum, millum fjøllini renna tær; |
|
| 11 | tær geva øllum dýrunum á markini at drekka, villeslini sløkkja tosta sín; |
|
| 12 | yvir teimum búgva fuglar himmalsins, millum greinarnar hoyrast teir láta. |
|
| 13 | Úr hásali Tínum vatnar Tú fjøllini; jørðin verður mettað av ávøkstinum, ið Tú skapir. |
|
| 14 | Gras letur Tú grógva til fæið og urtir menniskjunum til gagns; soleiðis leiðir Tú fram breyð av jørðini |
|
| 15 | og vín, sum gleðir hjarta menniskjans og fær andlit tess at skína meir enn olju, og breyð, sum styrkir hjarta menniskjans. |
|
| 16 | Trø HARRANS verða mett, sedristrøini á Libanon, tey, ið Hann hevur plantað, |
|
| 17 | har sum fuglarnir byggja sær reiður, storkurin, sum hevur bústað sín í sypristrøunum. |
|
| 18 | Hini høgu fjøll eru til steingeitirnar; klettarnir eru fjallagrevlingunum skjól. |
|
| 19 | Mánan gjørdi Tú at kanna tíðirnar eftir; sólin veit, nær hon skal fara niður. |
|
| 20 | Tú sendir myrkur, og nátt verður; tá rørast øll dýr í skóginum; |
|
| 21 | hinar ungu leyvur brøla eftir ráni, tær krevja føði sína frá Gudi. |
|
| 22 | Sólin kemur undan; tá sníkja tær seg burtur og leggjast í bøli síni; |
|
| 23 | tá fer menniskjað út til dagsverk sítt, til arbeiði sítt inntil kvøldið. |
|
| 24 | - Hvussu mong eru ikki verk Tíni, HARRI! - Tú gjørdi tey øll við vísdómi; jørðin er full av tí, ið Tú hevur skapt. |
|
| 25 | Har er nú havið, stórt og vítt; tað er fult av óteljandi nøgd av dýrum, bæði smáum og stórum; |
|
| 26 | har fara skipini, Livjatan, sum Tú skapti at spæla har. |
|
| 27 | Øll bíða tey eftir Tær, at Tú skalt geva teimum føðina, táið tíð er. |
|
| 28 | Tú gevur teimum, og tey sanka; Tú letur upp hondina, og tey verða mettað við góðum. |
|
| 29 | Tú fjalir andlitið; tá fellur ræðsla á tey; Tú tekur anda teirra; tá doyggja tey og fara aftur í dustið; |
|
| 30 | Tú sendir Anda Tín út, og tey verða skapt; ásjón jarðarinnar endurnýggjar Tú. |
|
| 31 | Heiður HARRANS skal vara til ævigar tíðir! HARRIN skal gleða Seg í verkum Sínum! |
|
| 32 | Eygnakast frá Honum - og jørðin nøtrar! Stoytur frá Honum - og fjøllini rúka! |
|
| 33 | Eg skal syngja fyri HARRANUM, so leingi sum eg livi; eg skal syngja Gudi mínum lov, so leingi sum eg eri til. |
|
| 34 | Hevði songur mín líkað Honum! - Eg havi gleði mína í HARRANUM. |
|
| 35 | Høvdu syndarar horvið av jørðini, og gudleys ikki verið til longur! - Lova HARRANUM, sál mín! Halleluja! |
|
|
