| 1 | Sálmur. Eftir Dávid. Til áminningar. |
|
| 2 | HARRI, revsa meg ikki í vreiði Tíni, tykta meg ikki, meðan Tú ert illur! |
|
| 3 | Tí pílar Tínir sita í mær, hond Tín liggur tung á mær. |
|
| 4 | Vreiði Tín voldir, at einki á kroppi mínum er frískt, synd mín voldir, at eingin hvíld er í beinum mínum. |
|
| 5 | Misgerðir mínar ganga mær yvir høvdið, sum tung byrði, ið er mær ov svár. |
|
| 6 | Sár míni stinka; dárskapur mín ger, at tey rotna. |
|
| 7 | Eg gangi krýkin, heilt niðurboygdur; allan dagin gangi eg og syrgi. |
|
| 8 | Tí lendar mínar eru fullar av bruna, einki á kroppi mínum er frískt. |
|
| 9 | Eg eri máttleysur og heilt sundursoraður, eg gevi meg av hjartaófriði. |
|
| 10 | Harri, Tú kennir alla tráan mína, suff mítt er ikki Tær loynt! |
|
| 11 | Hjarta mítt bankar hart, kraft mín hevur svikið, ja, um tað so eru eygu míni, so hava tey mist ljós sítt. |
|
| 12 | Vinir og frændur mínir halda seg langt burtur frá plágu míni, næstingar mínir standa langt burtur; |
|
| 13 | og teir, ið liggja mær eftir lívinum, seta snerrur; teir, ið søkja vanlukku mína, leggja ráð um undirgang; um svik hugsa teir allan dagin. |
|
| 14 | Men eg eri sum deyvur, eg hoyri einki, og sum stummur, ið ikki letur upp munnin; |
|
| 15 | ja, eg eri sum maður, ið ikki hoyrir, og sum ikki hevur aftursvar í munninum. |
|
| 16 | Tí til Tín, HARRI, stendur vón mín; Tú skalt svara, Harri Gud mín! |
|
| 17 | Tí eg sigi: Annars fara teir at gleðast yvir mær, hugmóða sær av, at eg vingli á fótunum. |
|
| 18 | Tí eg eri tætt við at falla, og plága mín er altíð fyri mær. |
|
| 19 | Fyri Tær játti eg misgerð mína, eg syrgi um synd mína. |
|
| 20 | Og fíggindar mínir liva og eru mannsterkir; mangir eru teir, ið hata meg uttan grund, |
|
| 21 | sum løna mær gott við illum, standa mær ímóti, fyri tað at eg stevni eftir tí, sum gott er. |
|
| 22 | HARRI, far ikki frá mær, Gud mín, ver ikki langt burtur frá mær, |
|
| 23 | ver skjótur og kom mær til hjálpar, Harri, frelsa mín! |
|
|
