| 1 | Til songmeistaran. Eftir mutlabbén. Sálmur. Eftir Dávid. |
|
| 2 | Eg skal takka HARRANUM av øllum hjarta mínum, kunngera øll undur Tíni, |
|
| 3 | gleðast og frøast í Tær, lovsyngja navni Tínum, Tú hin hægsti |
|
| 4 | - tí fíggindar mínir víkja, falla og ganga til grundar fyri ásjón Tíni. |
|
| 5 | Ja, Tú hjálpti mær til rætt og dóm, Tú setti Teg í hásætið sum rættvísur dómari! |
|
| 6 | Tú straffaði heidningarnar, forkomst hinum gudleysu, navn teirra strikaði Tú út í allar ævir. |
|
| 7 | Burtur er fíggindin, oyddur í allar ævir, býirnar hevur Tú brotið á grund - eingin minnist teir longur! |
|
| 8 | Og HARRIN situr í hásæti allar ævir, Hann reisti hásæti Sítt til dóms; |
|
| 9 | Hann dømir jarðarríki við rættvísi, fellir dóm yvir fólkasløg við rætti. |
|
| 10 | HARRIN er hinum kúgaða ein borg, ein borg á neyðartíðum. |
|
| 11 | Tey líta á Teg, tey, sum kenna navn Títt; tí Tú hevur ikki svikið tey, ið søkja Teg, HARRI! |
|
| 12 | Lovsyngið HARRANUM, sum býr á Zion, kunngerið millum fólkini tað, ið Hann hevur gjørt! |
|
| 13 | Tí Hann, sum hevnir blóð, minnist hini ørmu, Hann gloymir ikki róp teirra. |
|
| 14 | Ver mær náðigur, HARRI, hygg tað, ið eg má líða av teimum, ið hata meg, Tú, sum lyftir mær upp frá portrum deyðans, |
|
| 15 | fyri at eg skal kunngera alt prís Títt í portrum dóttur Zions, rópa av gleði um frelsu Tína. |
|
| 16 | Heidningarnir sukku í grøvina, teir gróvu, fótur teirra kom fastur í garnið, teir settu! |
|
| 17 | HARRIN varð opinberur, Hann helt dóm; Hann letur hin gudleysa verða fastan í hansara egna handaverki. - Higgajon. Sela. |
|
| 18 | Í deyðaríkið fara hini gudleysu niður, allir heidningar, ið gloyma Gud. |
|
| 19 | Tí ikki skal hin fátæki allar dagar verða gloymdur, ikki skal vón hinna eyðmjúku í allar ævir verða til einkis. |
|
| 20 | Reis Teg, HARRI, lat ikki menniskju verða við yvirlutan, lat heidningarnar verða dømdar fyri ásjón Tíni! |
|
| 21 | Slá teir við ræðslu, HARRI, lat heidningarnar sanna, at teir eru menniskju! - Sela. |
|
|
