| 1 | Eftir Dávid. HARRI, træt við teir, ið træta við meg, barst við teir, ið berjast við meg! |
|
| 2 | Tak skjøld og verju og reis Teg at hjálpa mær! |
|
| 3 | Tak til spjót og øks, og forða teimum, ið halda eftir mær! Sig við sál mína: "Eg eri frelsa tín!" |
|
| 4 | Ger teir snópnar og til skammar, sum liggja mær eftir lívinum, lat teir við skomm halda undan, teir, ið ætla mær ilt, |
|
| 5 | lat teir verða sum dumbu fyri vindinum, og eingil HARRANS reki teir burt, |
|
| 6 | lat veg teirra verða myrkan og hálan, og eingil HARRANS elti teir! |
|
| 7 | Tí uttan grund hava teir loyniliga lagt net sítt fyri meg, uttan grund hava teir grivið sál míni grøv. |
|
| 8 | Lat undirgang óvart koma á hann, lat hann sjálvan koma fastan í netið, sum hann legði, lat hann sjálvan falla í grøvina! |
|
| 9 | Tá skal sál mín gleðast í HARRANUM, frøast í frelsu Hansara; |
|
| 10 | øll bein míni skulu siga: "HARRI, hvør er sum Tú, Tú, sum frelsir hin arma frá honum, ið er honum ov sterkur, hin arma og fátæka frá ránsmanninum!" |
|
| 11 | Órættvís vitni stíga fram, tey spyrja meg um tað, sum eg ikki veit; |
|
| 12 | tey løna mær ilt fyri gott; sál mín er vinaleys. |
|
| 13 | - Og eg, sum læt meg í syrgibúna, táið tey vóru sjúk, plágaði sál mína við føstu, bað við boygdum høvdi! |
|
| 14 | Sum tað hevði verið vinur mín, bróðir mín, so gekk eg; eg gekk, sum eg hevði syrgt móður mína, tyngdur av sorg. |
|
| 15 | Men nú ið eg eri um at falla, nú gleðast tey, flokka seg saman; ja, útskot, ið eru mær ókunnig, flokkast um meg og háða meg uttan íhald! |
|
| 16 | Hesi skammleysu, ið spotta fyri breyðbita, bíta á kampi móti mær. |
|
| 17 | Harri, hvussu leingi ætlar Tú at hyggja at? Bjarga sál míni undan herverki teirra, míni einastu frá hinum ungu leyvum! |
|
| 18 | Tá skal eg takka Tær í stórari samkomu, lova Tær í miklari mannfjøld. |
|
| 19 | Lat ikki teir sleppa at gleðast yvir mær, sum uttan grund eru fíggindar mínir, lat ikki teir sleppa at blunka við eyganum, sum hata meg uttan grund! |
|
| 20 | Tí tað er ikki frið, teir tala, nei, svik upphugsa teir móti hinum stillu í landinum; |
|
| 21 | teir lata munnin vítt upp móti mær, teir siga: "Há há! Nú fingu vit at síggja!" |
|
| 22 | Tú sært tað, HARRI - tig ikki! Harri, ver ikki langt burtur frá mær! |
|
| 23 | Reis Teg, vakna upp at fáa mær rætt, at flyta mál mítt, Gud og Harri mín! |
|
| 24 | Fá mær rætt eftir rættvísi Tíni, HARRI Gud mín, og lat teir ikki gleðast yvir mær! |
|
| 25 | Lat teir ikki siga í hjartanum: "Tað var rætt! Sum vit vildu!" Lat teir ikki siga: "Vit gloyptu honum!" |
|
| 26 | Lat teir standa við skomm og kinnroða, allar, ið gleðast um vanlukku mína, lat teir verða klæddar í spott og spæ, sum gera seg stórar yvir mær! |
|
| 27 | Men teir, ið unna mær rætt mín, lat teir rópa av gleði og frøast, lat teir altíð fáa sagt: "Lovaður veri HARRIN, sum unnir tænara Sínum frið!" |
|
| 28 | Tá skal tunga mín syngja um rættferð Tína, prís Títt líðilangan dagin! |
|
|
