| 1 | Eftir Dávid. Lovaður veri HARRIN, klettur mín, sum lærir upp armar mínar til stríð, fingrar mínar til bardaga, |
| | 2 | miskunn mín og borg mín, vernd mín, frelsari mín, skjøldur mín og tann, ið eg søki mær skjól hjá, Hann, ið leggur fólkasløg undir meg! |
| | 3 | HARRI, hvat er menniskjað, at Tú kennist við tað, menniskjabarnið, at Tú hugsar um tað! |
| | 4 | Menniskjað er sum andablástur, dagar hansara eru sum hvørvandi skuggi. |
| | 5 | HARRI, lækka Himmal Tín og kom niður, nem við fjøllini, so tey rúka, |
| | 6 | lat snarljósið skyggja og spjað fíggindarnar, send pílar Tínar og ræð teir, |
| | 7 | rætt hond Tína av hæddini, fría meg og frels meg úr stórum vøtnum, av hond útlendinganna, |
| | 8 | sum tala svik við munninum, og hvørja høgra hond er lygihond! |
| | 9 | Gud, nýggjan song skal eg syngja Tær, lovsyngja Tær við tíggjustreingjahørpu, |
| | 10 | Tú, sum gevur kongum sigur og frelsir tænara Tín Dávid undan hinum ónda svørði. |
| | 11 | Fría meg og frels meg av hond útlendinganna, sum tala svik við munninum, og hvørja høgra hond er lygihond |
| | 12 | - so synir okkara kunnu verða sum hávaksnar plantur í ungdóminum, døtur okkara sum hornsúlur, høgdar sum til høll, |
| | 13 | so úthús okkara kunnu vera full og geva av øllum sløgum, smáfæ okkara lemba í túsundtali, ja, í tíggjutúsundtali, á markum okkara, |
| | 14 | so kýr okkara kunnu hava kálv, og eingin skaði skal vera, einki tap, og einki sorgarróp á gøtum okkara! |
| | 15 | - Sælt er fólkið, ið so er statt, sælt er fólkið, ið hevur HARRAN til Gud! |
| |
|
