| 1 | Sálmur. Eftir Dávid. Táið hann var í Judaoyðimørk. |
|
| 2 | Gud, Tú ert Gud mín, eg søki Teg árla, sál mín tystir eftir Tær, holdi mínum leingist eftir Tær í turrum landi, sum liggur máttleyst, uttan vatn! |
|
| 3 | Soleiðis havi eg hugt eftir Tær í halgidóminum fyri at síggja veldi Títt og dýrd Tína. |
|
| 4 | Tí náði Tín er betri enn lívið; varrar mínar prísa Tær. |
|
| 5 | Soleiðis skal eg lova Tær, so leingi sum eg livi, í navni Tínum skal eg lyfta upp hendur mínar. |
|
| 6 | Sum av mergi og fiti skal sál mín verða mett, og við lovsyngjandi vørrum skal muður mín prísa Tær. |
|
| 7 | Táið eg minnist Teg á legu míni, hugsi eg um Teg á náttarvøkunum. |
|
| 8 | Tí Tú hevur verið hjálp mín, og í veingjaskugga Tínum rópi eg av gleði. |
|
| 9 | Sál mín heldur sær fast við Teg, høgra hond Tín heldur mær uppi. |
|
| 10 | Og teir, ið liggja mær eftir lívinum og ætla at gera enda á tí, skulu koma í niðasta dýpi jarðarinnar. |
|
| 11 | Teir skulu verða seldir svørðsegg, verða sjakalum rán. |
|
| 12 | Men kongurin skal gleðast í Gudi; hvør tann, ið svør um hann, skal prísa seg lukkuligan, tí lygnarar skulu verða teptir. |
|
|
