| 1 | Til songmeistaran. Spill ikki! Eftir Dávid. Songur. |
| | 2 | Halda tit nú, at tit við málloysi tykkara tala tað, ið rættvíst er, døma tað, ið beint er, tit menniskjabørn? |
| | 3 | Nei, í hjartanum upphugsa tit tað, sum ónt er, í landinum viga tit út yvirgangsverk handa tykkara. |
| | 4 | - Hini gudleysu eru líka úr móðurfangi farin av leið; tey, ið tala lygn, villast líka úr móðurlívi. |
| | 5 | Eitur er í teimum sum ormaeitur, tey eru sum hin deyvi høggormurin, ið typpir oyrað |
| | 6 | og lurtar ikki eftir ormatølaranum, honum, ið kønur er at gykla. |
| | 7 | Gud, slá tenninar inn í munn teirra, sora jakslarnar í hinum ungu leyvum, HARRI! |
| | 8 | Lat teir verða til einkis, sum vatn, ið rennur burtur! Leggur nakar pílarnar á bogan, so lat teir verða sum oddaleysar! |
| | 9 | Lat teir verða sum snigil, ið loysist upp, meðan hann skríður, sum ófullborna fostur kvinnunnar, tað, ið ikki hevur sæð sólina! |
| | 10 | Áðrenn pottar tykkara hava kent brennið, ja, mitt í lívsmegi teirra skal Hann ríva teir burt í vreiði Síni. |
| | 11 | Hin rættvísi skal gleðast, tí hann sær hevnd; hann skal vaska sær um føturnar í blóði hins gudleysa. |
| | 12 | Og menniskjuni skulu siga: "Hin rættvísi fær tó løn sína, ein Gud er tó, sum dømir á jørðini!" |
| |
|
