| 1 | Til songmeistaran. Songur. Eftir synir Kora. |
|
| 2 | Sum hjørturin tráar eftir rennandi vatni, so tráar sál mín eftir Tær, Gud! |
|
| 3 | Sál mín tystir eftir Gudi, hinum livandi Gudi; nær skal eg sleppa at stíga inn fyri ásjón Guds? |
|
| 4 | Tár míni eru matur mín dag og nátt, av tí at í heilum verður sagt við meg: "Hvar er Gud tín!" |
|
| 5 | Hetta má eg minnast, og úthella sál mína í mær: Hvussu eg í skaranum fór til hús Guds við gleðirópum og lovsongi - í hátíðarskaranum. |
|
| 6 | Hví ert tú niðurboygd, sál mín, hví ert tú so órólig í mær? Bíða eftir Gudi! Tí eg skal aftur kunna takka Honum fyri frelsu frá ásjón Hansara! |
|
| 7 | Gud mín! Sál mín er niðurboygd í mær, tí minnist eg Teg, úr Jordanslandi og av Hermonshæddum, av Lítla Fjalli. |
|
| 8 | Djúp rópar á djúp, táið fossar Tínir duna; alt brim Títt og allar bylgjur Tínar leggja yvir meg. |
|
| 9 | Um dagin sendir HARRIN náði Sína, og um náttina er songur Hansara hjá mær, bøn til Gud lívs míns. |
|
| 10 | - Eg má siga við Gud, klett mín: Hví hevur Tú gloymt meg? Hví skal eg ganga sorgarbundin, kúgaður av fíggindum? |
|
| 11 | Tað er, sum hvørt bein í mær varð sundursorað, táið fíggindarnir háða meg, táið teir samt og javnt siga við meg: "Hvar er Gud tín!" |
|
| 12 | - Hví ert tú niðurboygd, sál mín, hví ert tú so órólig í mær? Bíða eftir Gudi! Tí eg skal aftur kunna takka Honum, frelsu andlits míns og Gudi mínum! |
|
|
