| 1 | Sálmur. Eftir Asaf. Ja, Gud er góður við Ísrael, við tey, ið hava reint hjarta! |
|
| 2 | Men eg - tað var tætt við, at føtur mínir snávaðu; tað vantaði lítið á, at stig míni óku. |
|
| 3 | Tí eg øvundaði hini hugmóðigu, táið eg sá, at teimum gekst væl í gudloysi teirra. |
|
| 4 | Tí tey eru frí fyri mótgang, líka inntil tey doyggja, og lívsmegi teirra er frísk og óskerd. |
|
| 5 | Tey vita ikki av neyð sum onnur fólk, tey verða ikki plágað sum onnur menniskju. |
|
| 6 | Tí er hugmóð hálsprýði teirra, tey sveipa seg í yvirgang sum í kappa. |
|
| 7 | Úr fiti skoða eygu teirra út; hjartans hugsanir teirra ganga út um alt mark. |
|
| 8 | Tey spotta og tosa í óndskapi um yvirgang; hugmóðiga tala tey. |
|
| 9 | Við munninum fara tey upp til himmals, og tunga teirra strýkur um jørðina. |
|
| 10 | Tí vendir fólk teirra sær til teirra, og vatn í yvirflóð súgva tey í seg. |
|
| 11 | Og tey siga: "Hvussu skuldi Gud vitað nakað! Man nakar kunnskapur vera hjá hinum Hægsta!" |
|
| 12 | Ja, so er við hinum gudleysu; altíð eru tey trygg, veldi teirra tekur til. |
|
| 13 | Einki batti, at eg helt hjarta mínum reinum og vaskaði mær um hendurnar í sakloysi. |
|
| 14 | Eg varð kortini plágaður líðilangan dagin, og hvør morgun kom til mín við tykt. |
|
| 15 | Men hevði eg sagt: "Soleiðis skal eg tala!" so hevði eg verið trúleysur við ætt barna Tína. |
|
| 16 | Táið eg nú grundaði fyri at skilja hetta, tykti tað mær ov svárt |
|
| 17 | - inntil eg fór inn í halgidómar Guds og legði til merkis, hvussu endi teirra verður. |
|
| 18 | Ja, á hálku setur Tú tey, í undirgang stoytir Tú teimum. |
|
| 19 | Hvussu knappliga verða tey ikki oydd, ganga undir og fáa ræðuligan enda! |
|
| 20 | Sum ein roknar dreym fyri einki, táið hann vaknar, so roknar Tú, Harri, tey fyri einki, sum skuggamyndir, táið Tú vaknar! |
|
| 21 | So leingi sum hjarta mítt var beiskt, og tað gnagaði í nýrum mínum, |
|
| 22 | var eg dýr og fataði einki; eg var sum fæ móti Tær. |
|
| 23 | Men eg verði altíð hjá Tær, Tú hevur tikið í høgru hond mína. |
|
| 24 | Tú leiðir meg eftir ráði Tínum, og síðani tekur Tú meg upp í dýrd. |
|
| 25 | Hvønn havi eg í Himli! Og táið Tú ert mín, trái eg ongum eftir á jørðini. |
|
| 26 | Lat bert hold og hjarta mítt ørmaktast! Gud er klettur hjarta míns og lutur mín í allar ævir. |
|
| 27 | Tí tey, ið víkja burt frá Tær, ganga til grundar; Tú strikar út hvønn tann, sum í trúloysi fellur frá Tær. |
|
| 28 | Men eg havi gleði mína í at halda meg nær hjá Gudi; eg søki mær skjól hjá Harranum HARRANUM fyri at kunna vitna um øll verk Tíni. |
|
|
