| 1 | Til songmeistaran. Sálmur. Eftir Dávid. |
| | 2 | HARRI, hjá Tær søki eg mær skjól! Lat meg aldri í allar ævir verða til skammar, frels meg við rættferð Tíni! |
| | 3 | Boygg oyra Títt til mín, ver skjótur at bjarga mær, ver mær fastur klettur, borg, mær til frelsu! |
| | 4 | Tí Tú ert klettur mín og borg mín, og fyri navns Tíns skuld skalt Tú leiða og føra meg. |
| | 5 | Tú skalt draga meg úr garninum, ið teir hava sett fyri meg, tí Tú ert verja mín. |
| | 6 | Í hond Tína gevi eg anda mín; Tú loysir meg út, HARRI, Tú trúfasti Gud! |
| | 7 | Eg hati tey, ið halda seg til tómar avgudar, men eg, eg líti á HARRAN. |
| | 8 | Eg skal frøast og vera glaður um náði Tína, at Tú hevur sæð trongd mína, at Tú hevur tikið Tær av sál míni í neyðini; |
| | 9 | Tú gavst meg ikki í fíggindahendur, Tú setti føtur mínar á rúmt stað. |
| | 10 | Ver mær náðigur, HARRI, tí eg eri í neyð, eyga mítt tærist burtur av sorg, ja, bæði sál mín og likam mítt! |
| | 11 | Tí lív mítt fer avstað - í sorg, og ár míni - í suffum; misgerð mín hevur volt, at kraft mín er farin, og bein míni eru tærd burtur. |
| | 12 | Eg eri vorðin øllum fíggindum mínum til háð, ja, øllum grannum mínum til størsta spott; tey, ið kenna meg, ræðast meg; tey, ið síggja meg á vegnum, flýggja undan mær. |
| | 13 | Eg eri gloymdur og farin teimum úr huga - sum deyður; eg eri vorðin sum sundurbrotið ílat. |
| | 14 | Tí mong hoyri eg baktala meg, ræðsla er frá øllum síðum, táið teir leggja upp ráð móti mær, lúra eftir at taka lív mítt. |
| | 15 | Men eg, eg líti á Teg, HARRI, eg sigi: Tú ert Gud mín! |
| | 16 | Í hond Tíni eru tíðir mínar; bjarga mær av fíggindahondum, frá teimum, ið liggja eftir mær, |
| | 17 | lat andlit Títt lýsa yvir tænara Tín, frels meg við náði Tíni! |
| | 18 | Lat meg ikki verða til skammar, HARRI, tí eg rópi til Tín - lat hini gudleysu verða til skammar, søkka tigandi í deyðan, |
| | 19 | lat hinar følsku varrar verða málleysar, tær, ið frekt tala móti hinum rættvísa, við hugmóði og vanvirðing! |
| | 20 | Hvussu stór er ikki góðska Tín, sum Tú goymir teimum, ið Teg óttast, sum Tú, fyri eygum menniskjabarnanna, vísir teimum, ið søkja sær skjól hjá Tær! |
| | 21 | Tú fjalir tey í skjóli andlits Tíns fyri svikaráðum manna, Tú goymir tey í tjaldi Tínum móti tunguálopum. |
| | 22 | Lovaður veri HARRIN, tí undurfult hevur Hann víst mær náði Sína í fastari borg! |
| | 23 | Og eg, sum í angist míni segði: "Eg eri rivin burt frá eygum Tínum!" - Tó hoyrdi Tú bønandi rødd mína, táið eg rópti til Tín. |
| | 24 | Elskið HARRAN, øll tit heiløgu Hansara! HARRIN heldur hondina yvir hinum trúføstu, men teimum, sum halda fram í hugmóði, lønir Hann mangar ferðir. |
| | 25 | Verið hugreyst, hjarta tykkara veri sterkt, øll tit, ið bíða eftir HARRANUM! |
| |
|
