| 1 | Til songmeistaran. Til jedutun. Sálmur. Eftir Dávid. |
|
| 2 | Eina fyri Gudi er sál mín still; frá Honum kemur frelsa mín. |
|
| 3 | Eina Hann er klettur mín og frelsa mín, borg mín; eg skal ikki vikast nógv. |
|
| 4 | Hvussu leingi ætla tit allir at herja á ein mann, bróta hann niður sum hallandi múr, sum vegg, ið stendur á lopi? |
|
| 5 | Alt, ið teir ráðleggja um, er at stoyta honum úr stórleika hansara; teir elska lygn; við munninum signa teir, men í hjartanum banna teir. - Sela. |
|
| 6 | Ver still, sál mín - eina hjá Gudi, tí frá Honum kemur vón mín! |
|
| 7 | Eina Hann er klettur mín og frelsa mín, borg mín; eg skal ikki vikast. |
|
| 8 | Hjá Gudi er hjálp mín og æra mín; sterki klettur mín, skjól mítt er í Gudi. |
|
| 9 | Lítið á Hann altíð, tit fólkini, hellið út hjarta tykkara fyri Honum! Gud er skjól okkara. - Sela. |
|
| 10 | Berur tómleiki eru menniskju, lygn eru mannasynirnir; vektskálin fer upp við teimum, teir eru tómleiki, allir sum teir eru! |
|
| 11 | Lítið ikki á rán, setið ikki tóma vón á rænt góðs! Um ríkdómurin veksur - setið ikki hjartað til tað! |
|
| 12 | Eina ferð hevur Gud sagt, ja, tvær ferðir havi eg hoyrt hetta - at styrkin er Guds. |
|
| 13 | Og náði er hjá Tær, Harri, tí Tú lønir einum og hvørjum eftir verkum hansara! |
|
|
