| 1 | Songur. Eftir Asaf. Lurta eftir læru míni, fólk mítt, boyggið oyru tykkara til orð muns míns! |
|
| 2 | Eg lati upp munnin við fyrndarorðum, seti fram gátur frá gomlum tíðum. |
|
| 3 | Tað, ið vit hava hoyrt og vita, tað, ið fedrar okkara hava sagt okkum, |
|
| 4 | dylja vit ikki fyri børnum teirra, men siga hinum komandi ættarliði frá heiður og veldi HARRANS og frá undrunum, ið Hann hevur gjørt. |
|
| 5 | Hann hevur í Jákupi reist vitnisburð og givið lóg í Ísrael, sum Hann segði við fedrar okkara, at teir skuldu lata børn síni vita, |
|
| 6 | so at komandi ættarlið kundi kenna tað, og børn, ið fødd skuldu verða, kundu stíga fram og siga børnum sínum frá tí |
|
| 7 | og seta vón sína á Gud og ikki gloyma verk Guds, men halda boð Hansara, |
|
| 8 | og ikki bregða til fedrarnar, sum vóru ólýðin ætt, ið setti seg ímóti Gudi, ætt, ið ikki gjørdi hjarta sítt fast, men sum í anda sínum var Gudi ótrúgv. |
|
| 9 | Børn Efra’ims, hinir vápnaðu bogamenn, hildu undan orrustudagin; |
|
| 10 | teir hildu ikki sáttmála Guds og sýttu at fylgja lóg Hansara; |
|
| 11 | verk Hansara gloymdu teir, undrini, ið Hann hevði latið teir sæð. |
|
| 12 | Fyri eygum fedra teirra hevði Hann gjørt undur í Egyptalandi, á Zoansmark. |
|
| 13 | Hann kleyv havið og leiddi tey yvirum, læt vatnið standa sum vegg; |
|
| 14 | Hann leiddi tey við skýnum um dagin, við eldskini alla náttina. |
|
| 15 | Hann kleyv klettar í oyðimørkini og gav teimum ríkliga at drekka sum av stórum streymum; |
|
| 16 | Hann læt løkir renna út úr klettinum og vatn renna niður sum stórar áir. |
|
| 17 | Men tey syndaðu móti Honum við sama lagi og stóðu hinum Hægsta ímóti í oyðimørkini; |
|
| 18 | Í hjartanum freistaðu tey Gud og kravdu mat, eftir sum tey lysti; |
|
| 19 | tey talaðu móti Gudi og søgdu: "Er Gud mentur at borðreiða í oyðimørk! |
|
| 20 | Klettin sló Hann, so vatn rann út, og løkir streymaðu; man Hann eisini kunna geva breyð, man Hann kunna fáa fólki Sínum kjøt!" |
|
| 21 | Hetta hoyrdi HARRIN, og Hann varð vreiður, eldur tendraðist móti Jákupi, ja, vreiði reisti seg móti Ísrael, |
|
| 22 | fyri tað at tey trúðu ikki Gudi og litu ikki á frelsu Hansara. |
|
| 23 | Og Hann gav skýggjunum í erva boð og læt upp portur himmalsins, |
|
| 24 | læt manna regna niður yvir tey til føði, gav teimum himmalkorn; |
|
| 25 | menniskju fingu einglabreyð at eta, Hann sendi teimum mat at metta seg við. |
|
| 26 | Hann reisti eystanvindin á himli, leiddi sunnanvindin fram við mátti Sínum; |
|
| 27 | kjøt læt Hann regna niður yvir tey sum dust, veingjaðar fuglar sum sjóvarsand, |
|
| 28 | læt teir falla beint niður yvir tilhald Sítt, rundan um bústaðir Sínar. |
|
| 29 | Og tey ótu seg ov mett; tað, ið tey ynsktu sær, læt Hann tey fáa. |
|
| 30 | Men áðrenn tey tevsaðust - meðan maturin enn var í munni teirra - |
|
| 31 | reistist vreiði Guds móti teimum, og Hann drap sterku menn teirra, sló niður unglingar Ísraels. |
|
| 32 | - Og tó syndaðu tey við sama lagi og trúðu ikki á undur Hansara. |
|
| 33 | Tí læt Hann dagar teirra svinna burt í tómleika og ár teirra í ræðslu. |
|
| 34 | Táið Hann sló tey niður, søktu tey Hann, vendu við og spurdu eftir Gudi, |
|
| 35 | mintust, at Gud var klettur teirra, og at Gud hin hægsti var tann, ið loysti tey út. |
|
| 36 | Men tey hyklaðu fyri Honum við munni sínum, lugu fyri Honum við tunguni; |
|
| 37 | hjørtu teirra hildu ikki fast við Hann, og tey vóru ikki sáttmála Hansara trúgv. |
|
| 38 | Men Hann, Hann er miskunnsamur, Hann fyrigevur misgerð og oyðir ikki; ferð eftir ferð stillaði Hann vreiði Sína og slepti ikki alla bræði Sína leysa; |
|
| 39 | Hann mintist, at tey vóru hold, andablástur, ið svinnur og kemur ikki aftur. |
|
| 40 | Hvussu mangan stóðu tey ikki Honum ímóti í oyðimørkini, voldu Honum sorg á hinum oydnu støðum! |
|
| 41 | Og uppaftur freistaðu tey Gud, ivaðust um hin Heilaga Ísraels. |
|
| 42 | Tey mintust ikki hond Hansara, tann dag Hann fríaði tey frá fíggindanum, |
|
| 43 | táið Hann gjørdi tekin Síni í Egyptalandi, undur Síni á Zoansmark, |
|
| 44 | táið Hann gjørdi áir teirra til blóð, so tey fingu ikki drukkið úr rennandi vøtnum sínum, |
|
| 45 | táið Hann sendi mýggjabitar ímóti teimum at eta tey, og froskar, sum oyddu tey, |
|
| 46 | táið Hann gav gnagaranum grøði teirra, grashoppuni alt heyst teirra, |
|
| 47 | táið Hann sló víntrø teirra niður við heglingi, morberjatrø teirra við heglingssteinum, |
|
| 48 | táið Hann gav heglinginum fæ teirra og snarljósunum fylgi teirra. |
|
| 49 | - Hann slepti brennandi vreiði Sína leysa móti teimum, sinnismun, bræði og neyð, skara av vanlukkueinglum. |
|
| 50 | Hann breyt vreiði Síni veg, spardi ikki sál teirra frá deyðanum, gav pestinum lív teirra. |
|
| 51 | Allar hinar frumbornu í Egyptalandi sló Hann, frumgróðurin av kraftini í tjøldum Kams. |
|
| 52 | Og Hann læt fólk Sítt fara avstað sum seyðaflokk, leiddi tey sum fylgi í oyðimørkini, |
|
| 53 | leiddi tey trygg, óttaleys; men havið legði yvir fíggindar teirra. |
|
| 54 | Hann leiddi tey til heilaga land Sítt, til fjallið, ið høgra hond Hansara hevði vunnið; |
|
| 55 | Hann rak burtur fólkasløg fyri teimum og læt land teirra falla teimum í lut sum arv, læt ættir Ísraels búgva í tjøldum teirra. |
|
| 56 | Og tó freistaðu tey Gud hin hægsta og stóðu Honum ímóti, tey løgdu ikki í vitnisburðir Hansara; |
|
| 57 | tey fullu frá og vóru trúleys - sum fedrar teirra - vendu við sum bogi, ið svíkur; |
|
| 58 | tey vaktu vreiði Hansara við offurheyggjum sínum, eggjaðu Hann við avgudum sínum. |
|
| 59 | Hetta hoyrdi Gud og ilskaðist, Honum leiddist stórliga við Ísrael; |
|
| 60 | Hann fór úr bústaði Sínum í Silo, tjaldinum, ið Hann hevði reist Sær millum menniskjuni; |
|
| 61 | Hann læt styrki Sína verða leidda burtur sum fangar, gav prýði Sítt í fíggindahond, |
|
| 62 | gav svørðinum fólk Sítt og varð illur við arv Sín; |
|
| 63 | eldur át hinar ungu menn teirra, og gentur teirra fingu ongan brúdleypssong; |
|
| 64 | prestar teirra fullu fyri svørði, og einkjur teirra hildu onga sorgarhátíð. |
|
| 65 | Tá vaknaði Harrin sum ein, ið hevur sovið, sum kappi, ið er kátur av víni, |
|
| 66 | og Hann rak fíggindar Sínar aftur, gjørdi teir til skammar í allar ævir. |
|
| 67 | Men Honum leiddist við tjøld Jósefs, ætt Efra’ims útvaldi Hann ikki; |
|
| 68 | nei, Hann útvaldi ætt Juda, Zionsfjall, sum Hann elskar. |
|
| 69 | Og Hann reisti halgidóm Sín høgan sum himmalin, fastan sum jørðina, ið Hann hevur grundfest í allar ævir. |
|
| 70 | Hann útvaldi Dávid, tænara Sín, og tók hann úr seyðabyrgjunum; |
|
| 71 | frá lambónum tók Hann hann at røkta Jákup, fólk Sítt, Ísrael, arvalut Sín. |
|
| 72 | Og hann røktaði tey við sonnum hjarta, leiddi tey við kønari hond. |
|
|
