| 1 | Til songmeistaran. Sálmur. Eftir Dávid. Songur. |
|
| 2 | Gud! Tey eru still fyri Tær og prísa Tær á Zion, og tey halda Tær tað, ið tey hava lovað. |
|
| 3 | Tú, sum hoyrir bønir, til Tín kemur alt hold. |
|
| 4 | Táið misgerðir mínar eru vorðnar mær ov svárar, fyrigevur Tú lógbrot okkara. |
|
| 5 | Sælur er tann, ið Tú útvelur og letur koma nær, so hann býr í forgørðum Tínum; vit verða mettað av tí góða í húsi Tínum, heilaga templi Tínum. |
|
| 6 | Við øgiligum verkum bønhoyrir Tú okkum í rættvísi, Tú, Frelsugud okkara, øllum endum jarðarinnar og havinum langt burtur eitt skjól! |
|
| 7 | Hann ger fjøllini føst við kraft Síni, gyrdur við styrki. |
|
| 8 | Hann stillar brúsið frá høvunum, brúsið frá havsbylgjunum og gangin frá fólkasløgunum. |
|
| 9 | Og tey, ið búgva við endar jarðarinnar, óttast tekin Tíni; har sum morgun og kvøld hoyra heima, letur Tú hoyrast gleðiróp. |
|
| 10 | Tú vitjaði jørðina og gavst henni yvirflóð, gjørdi hana ógvuliga ríka; løkur Guds er fullur av vatni; Tú letur menniskjuni fáa korn teirra, tí soleiðis gert Tú jørðina til. |
|
| 11 | Tú vatnar foyrur hennara, javnar hinar pløgdu akrar, Tú bloytir hana við regni, signar grøði hennara. |
|
| 12 | Tú hevur krýnt ár góðsku Tínar, og fótaspor Tíni dryppa av fiti. |
|
| 13 | Beitini í oyðimørkini dryppa, og heyggjarnir gyrða seg við fagnaði, |
|
| 14 | hagarnir eru klæddir við seyði, og dalarnir eru fjaldir av korni. Rópt verður av gleði og sungið. |
|
|
