| 1 | Songur. Eftir Dávid. Varðveit meg, Gud, tí eg søki mær skjól hjá Tær! |
|
| 2 | Eg sigi við HARRAN: "Tú ert Harri mín, eg havi einki gott uttan Teg. |
|
| 3 | Hini heiløgu, sum í landinum eru, tey eru hini dýru, sum eg havi alla gleði mína í." |
|
| 4 | Mangar sorgir ráma tey, ið velja sær aðrar; eg ofri ikki drykkjuoffur teirra av blóði og taki ikki nøvn teirra á varrarnar. |
|
| 5 | HARRIN er parturin, ið mær lutaðist, Hann er bikar mítt; Tú heldur luti mínum uppi. |
|
| 6 | Mær lutaðist lívsælur partur, ja, arvur, sum líkar mær væl! |
|
| 7 | Eg skal lova HARRANUM, sum var ráðgevari mín - líka um náttina minna nýru míni meg um tað! |
|
| 8 | Eg havi altíð HARRAN fyri eyga; Hann er við høgru lið Mína, Eg vikist ikki! |
|
| 9 | Tí gleðist hjarta Mítt, æra Mín rópar av frøi; um tað so er hold Mítt, skal tað búgva trygt. |
|
| 10 | Tí Tú skalt ikki geva deyðaríkinum sál Mína, Tú skalt ikki lata hin Heilaga Tín síggja rot. |
|
| 11 | Tú kunngert Mær veg lívsins; fyri ásjón Tíni er gleðin fullkomin, lívsæla er við høgru hond Tína í allar ævir. |
|
|
