| 1 | Bøn. Eftir neyðstaddan mann, táið hann ørmaktast og hellir út sorg sína fyri HARRANUM. |
|
| 2 | HARRI, hoyr bøn mína og lat róp mítt koma fyri Teg! |
|
| 3 | Fjal ikki ásjón Tína fyri mær, tann dag eg eri í neyð! Boygg oyrað til mín, táið eg rópi, skunda Tær at svara mær! |
|
| 4 | Tí dagar mínir svinna sum roykur, liðir mínir brenna sum eldur; |
|
| 5 | hjarta mítt er svidnað sum gras og følnað; tí eg havi gloymt at eta breyð mítt! |
|
| 6 | Meðan eg suffi hart, koma beinini í mær út undir húðina. |
|
| 7 | Eg líkist pelikaninum í oyðimørkini, eg eri sum uglan á oydnum støðum. |
|
| 8 | Um náttina liggi eg vakin og veni meg og eri vorðin sum einsligur fuglur á takinum. |
|
| 9 | Allan dagin spotta fíggindar mínir meg; teir, ið leika óðir móti mær, biðja ilt við navni mínum. |
|
| 10 | Tí eg eti øsku sum breyð og blandi drykk mín við tár; |
|
| 11 | tað kemur av vreiði Tíni, og av tí at Tú ert illur; Tú tókst meg og kastaði meg burtur. |
|
| 12 | Dagar mínir eru sum hallandi skuggi, og sum grasið følni eg burtur. |
|
| 13 | Men Tú, HARRI, Tú situr í hásæti til ævigar tíðir; minnið um Teg varir mann eftir mann. |
|
| 14 | Tú fert at reisa Teg, Tú fert at vísa Zion náði; tí tað er tíð at vísa náði móti tí, ja, tímin er komin. |
|
| 15 | Tí tænarar Tínir elska steinar tess, teir harmast um sanddungarnar har. |
|
| 16 | Og heidningarnir skulu óttast navn HARRANS, allir kongar á jørðini heiður Tín. |
|
| 17 | Tí HARRIN byggir upp Zion, Hann opinberar Seg í dýrd Síni. |
|
| 18 | Hann vendir Sær til bøn hinna hjálparleysu, Hann vanvirðir ikki bøn teirra. |
|
| 19 | Hetta skal verða uppskrivað fyri ættarliðinum, ið kemur, og fólkið, ið føtt skal verða, skal prísa HARRANUM. |
|
| 20 | Tí Hann hevur hugt niður av heiløgu hædd Síni, HARRIN hevur úr Himli skoðað niður á jørðina |
|
| 21 | at hoyra suff fangans og loysa børn deyðans, |
|
| 22 | so navn HARRANS kann verða kunngjørt í Zion, prís Hansara í Jerúsalem, |
|
| 23 | táið tey koma saman, fólkasløgini og ríkini, at tæna HARRANUM. |
|
| 24 | Hann hevur boygt kraft mína á vegnum, Hann hevur stytt dagar mínar. |
|
| 25 | Eg sigi: Gud mín, tak meg ikki burtur á hálvum aldri! - Ár Tíni vara mann eftir mann. |
|
| 26 | Tú grundfesti jørðina í forðum, og himlarnir eru handaverk Títt; |
|
| 27 | teir skulu forganga, men Tú verður; teir skulu allir eldast sum plagg; sum klæði skiftir Tú teir, og teir hvørva. |
|
| 28 | Men Tú ert hin sami, og ár Tíni fáa ongan enda. |
|
| 29 | Børn tænara Tína skulu búgva í friði, og avkom teirra skal verða standandi fyri ásjón Tíni. |
|
|
