| 1 | Til songmeistaran. Til jedutun. Eftir Asaf. Sálmur. |
|
| 2 | Eg rópi hart til Gud, hart til Gud, og hann hoyrir meg. |
|
| 3 | Tann dag eg eri í neyð, søki eg Harran; hond mín er rætt út um náttina og troyttast ikki, sál mín vil ikki lata seg troysta. |
|
| 4 | Eg minnist Gud og gevi meg; eg suffi, andi mín ørmaktast. - Sela. |
|
| 5 | Tú heldur eygu míni vakin; eg havi ikki frið á mær og eri málleysur. |
|
| 6 | Eg hugsi um farnar dagar, minnist árini, ið langt síðani eru farin. |
|
| 7 | Eg minnist streingjaleik mín um náttina; eg grundi í hjartanum, og andi mín granskar. |
|
| 8 | Man Harrin tá fara at vraka í allar ævir og aldri aftur vísa náði? |
|
| 9 | Er tað við alla úti við miskunn Hansara? Er lyfti Hansara til ævigar tíðir vorðið til einkis? |
|
| 10 | Hevur Gud gloymt at vera náðigur? Hevur Hann í vreiði latið hjarta Sítt aftur? - Sela. |
|
| 11 | Eg sigi: Hetta er tað, ið meg pínir, at høgra hond hins Hægsta er ikki sum áður. |
|
| 12 | Eg skal prísa verkum HARRANS; tí eg minnist undur Tíni frá forðum. |
|
| 13 | Og eg hugsi um alt verk Títt, grundi á øll stórverk Tíni. |
|
| 14 | Gud, vegur Tín er í heilagleika! Hvør er Gud, so stórur sum Gud! |
|
| 15 | Tú ert tann Gud, sum ger undur, Tú hevur gjørt styrki Tína kenda millum fólkini. |
|
| 16 | Við armi Tínum loysti Tú út fólk Títt, børn Jákups og Jósefs. - Sela. |
|
| 17 | Vøtnini sóu Teg, Gud, vøtnini sóu Teg og ringdust í angist, ja, avgrundirnar skulvu; |
|
| 18 | skýggini lótu falla streymar av vatni, himlarnir lótu hoyrast rødd sína, pílar Tínir flugu higar og hagar; |
|
| 19 | tora Tín ljóðaði í ódnarstorminum, snarljós lýstu upp jarðarríki; jørðin pipraði og skalv. |
|
| 20 | Leið Tín lá gjøgnum havið, gøtur Tínar gjøgnum stór vøtn, fótaspor Tíni kendust ikki. |
|
| 21 | Tú leiddi fólk Títt sum fylgi við hond Mósesar og Árons. |
|
|
