| 1 | Hví stendur Tú so langt burtur, HARRI, hví fjalir Tú Teg á neyðartíðum? |
|
| 2 | Av hugmóði hins gudleysa eru hini ørmu í angist, tey verða fangað í teimum óndu ráðum, hann upphugsar. |
|
| 3 | Tí hin gudleysi reypar av tí, ið sál hansara hevur hug til; tann, ið elskar rán, sigur HARRANUM farvæl, háðar Hann. |
|
| 4 | Hin gudleysi sigur í hugmóði sínum: "Hann heimsøkir ikki!" "Eingin Gud er!" - so eru allar hugsanir hansara. |
|
| 5 | Fyritøkur hansara eydnast altíð; langt burtur frá honum - høgt uppi - eru dómar Tínir; hann blæsur eftir øllum fíggindum sínum. |
|
| 6 | Hann sigur í hjartanum: "Eg skal ikki vikast; mann eftir mann skal eg onga neyð koma í!" |
|
| 7 | Muður hansara er fullur av illbønum, sviki og yvirgangi; vanlukka og órættur er undir tungu hansara. |
|
| 8 | Hann liggur og lúrir við bygdirnar; á loyniligum støðum drepur hann hin sakleysa; eygu hansara eru eftir hinum verjuleysa. |
|
| 9 | Hann lúrir á loyniligum staði, sum leyvan, har hon krógvar seg; eftir at grípa hin arma lúrir hann; hann grípur hin arma, dregur hann inn í garn sítt. |
|
| 10 | Hann kreppir seg, liggur og lúrir, og hini verjuleysu falla í kløur hansara. |
|
| 11 | Hann sigur í hjartanum: "Gud hevur gloymt tað; Hann fjalir ásjón Sína, Hann sær tað aldri!" |
|
| 12 | Reis Teg, HARRI! Gud, lyft hondini, gloym ikki hini ørmu! |
|
| 13 | Hví skal hin gudleysi vanvirða Gud og siga í hjartanum, at Tú heimsøkir ikki! |
|
| 14 | Tú hevur jú sæð tað; tí Tú skoðar neyð og hjartasorg og tekur tað í hond Tína; Tær upp í hendur gevur hin verjuleysi mál sítt, Tú ert hinum faðirleysa ein hjálpari! |
|
| 15 | Brót sundur arm hins gudleysa, hins ónda, heimsøk gudloysi hansara, so tað er ikki til longur! |
|
| 16 | HARRIN er kongur í aldur og allar ævir; heidningarnir verða oyddir av landi Hansara. |
|
| 17 | Tú hoyrir tað, sum hini eyðmjúku ynskja sær, HARRI, Tú styrkir hjarta teirra, vendir oyrað til |
|
| 18 | - fyri at døma í søk hins faðirleysa og kúgaða. Ikki skal menniskjað, sum er av mold, longur volda ræðslu. |
|
|
