| 1 | Til songmeistaran. Eftir Dávid. Sálmur. HARRI, Tú rannsakar meg og kennir meg! |
|
| 2 | Tú veitst, nær eg siti, og nær eg standi; Tú skilir hugsan mína langan veg. |
|
| 3 | Tú hevur greiði á, hvar eg gangi ella liggi, og allar vegir mínar kennir Tú gjølla. |
|
| 4 | Tí áðrenn orðið er til á tungu míni - ja, tá veitst Tú tað til fulnar, HARRI! |
|
| 5 | Aftanfrá og frammanfrá heldur Tú tvørtur um meg, og Tú leggur hond Tína á meg. |
|
| 6 | At skilja hetta er mær ov undurfult; tað er ov høgt, eg eri tað ikki mentur. |
|
| 7 | Hvar skal eg fara undan Anda Tínum, og hvar skal eg flýggja undan ásjón Tíni! |
|
| 8 | Fari eg upp til Himmals, so ert Tú har, og reiði eg mær legu í deyðaríkinum - ja, so ert Tú har; |
|
| 9 | taki eg veingir morgunroðans, og festi eg búgv við ytsta mark havsins, |
|
| 10 | so leiðir hond Tín meg har við, høgra hond Tín heldur mær føstum. |
|
| 11 | Og sigi eg: "Myrkrið skal fjala meg, ljósið rundan um meg skal verða nátt!" |
|
| 12 | so er heldur ikki myrkrið Tær myrkt, og náttin er bjørt sum dagurin, myrkrið er sum ljósið. |
|
| 13 | Tí Tú hevur skapt nýru míni, Tú virkaði meg í móðurlívi. |
|
| 14 | Eg takki Tær, at eg eri virkaður so ómetaliga undurfult; undurfull eru verk Tíni, tað veit sál mín til fulnar. |
|
| 15 | Bein míni vóru ikki Tær duld, táið eg varð skaptur í loyndum, virkaður í jarðardjúpinum. |
|
| 16 | Sum fostur sóu eygu Tíni meg, og í bók Tíni stóðu teir allir uppskrivaðir, dagarnir, ið ásettir vóru, áðrenn nakar av teimum enn var komin. |
|
| 17 | - Sum hugsanir Tínar eru mær dýrabarar, Gud, sum tær telja nógv, samanlagdar! |
|
| 18 | Um eg vildi talt tær - tær eru fleiri enn sandskornini; eg vakni, og eg eri hjá Tær enn! |
|
| 19 | Gud, hevði Tú viljað dripið hinar gudleysu! - Tit blóðmenn, víkið frá mær! - |
|
| 20 | teir, ið við svikaráðum í huga tala um Teg og nýta navn Títt til lygn, fíggindar Tínir! |
|
| 21 | Skuldi eg ikki hatað teir, ið hata Teg, HARRI! Skuldu teir ikki boðið mær ímóti, teir, ið reisa seg móti Tær! |
|
| 22 | - Við sterkasta hatri hati eg teir, teir eru fíggindar mínir við! |
|
| 23 | Rannsaka meg, Gud, og kenn hjarta mítt, royn meg og kenn hugsanir mínar! |
|
| 24 | Vita, um eg eri á vanlukkuleið, og leið meg hin æviga vegin! |
|
|
