| 1 | Tí ikki skal altíð vera myrkur í landinum, har sum nú angist ræður; í tíðini, sum fór, leiddi Hann vanæru yvir land Zebulons og Naftali, men á komandi tíðum skal Hann lata koma heiður yvir tað, yvir vegin fram við havinum, landið hinumegin Jordan, Galilea heidninganna. |
| | 2 | Fólkið, sum gongur í myrkri, skal síggja stórt ljós; tey, sum sita í landi deyðaskuggans, yvir tey skal ljósið skína. |
| | 3 | Tú letur tað vaksa, fólkið, sum Tú áður ikki gavst mikla gleði; tey gleðast fyri ásjón Tíni, sum ein gleðist um heystið, sum ein fegnast, táið fongur verður skiftur. |
| | 4 | Tí hitt nívandi ok teirra, puttin, ið lagdur varð um rygg teirra, stav hansara, sum rak tey, hevur Tú brotið sundur - sum dag Midjans. |
| | 5 | Ja, hvør skógvur, sum teir vóru í, táið bardagin leikaði, og hvørt plagg, sum dálkað er í blóði, skal brennast og enda sum føði eldsins. |
| | 6 | Tí Barn er føtt okkum, Sonur er givin okkum, og á øksl Hansara skal harraveldið hvíla; Hann eitur Undurfullur, Ráðgevari, Veldigur Gud, Ævigur Faðir, Friðarhøvdingi. |
| | 7 | Stórt verður harradømið, endaleysur friðurin, yvir hásæti Dávids og yvir ríki hansara; tað skal verða styðjað og hildið uppi við rætti og rættvísi, frá nú og til ævigar tíðir; álvara HARRANS Guds herskaranna skal gera hetta! |
| | 8 | Orð sendir Harrin móti Jákupi, tað slær niður í Ísrael; |
| | 9 | alt fólkið skal sanna tað, Efra’im og teir, sum í Samaria búgva, teir, sum í hugmóði og stoltleika hjartans siga: |
| | 10 | "Múrar av tigulgróti fullu, men vit skulu byggja upp aftur við høgdum gróti; morberjatrø eru feld, men vit skulu seta sedristrø í staðin!" |
| | 11 | Tí gevur HARRIN mótstøðumonnum Rezins vald yvir tí, og Hann vápnar fíggindar teirra, |
| | 12 | Sýrlendingar frammanfrá og Filistarar aftanfrá; teir eta Ísrael við gapandi munni. Men oman á alt hetta stillast vreiði Hansara ikki, og hond Hansara er útrætt við sama lagi. |
| | 13 | Men fólkið vendir ikki við til Hansara, sum slær tað; tey søkja ikki HARRAN Gud herskaranna. |
| | 14 | Tí høggur HARRIN av Ísrael bæði høvur og hala, bæði pálma og sev, alt ein dag. |
| | 15 | Hin elsti og nógv umhildni er høvdið, lygiprofeturin er halin. |
| | 16 | Leiðararnir hjá hesum fólki eru villleiðarar, og tey, sum lata seg leiða, teimum er úti við. |
| | 17 | Tí hevur HARRIN onga gleði av ungu monnum tess, tí tykist Honum ikki synd í hinum faðirleysu og einkjum tess; tí øll somul eru tey gudleys og gera tað, ið ilt er, og hvør muður talar dárskap. Men oman á alt hetta stillast vreiði Hansara ikki, og hond Hansara er útrætt við sama lagi. |
| | 18 | Tí gudloysi brennir sum eldur, tað oyðir torn og tistil, og tað setur eld á tjúkkasta skóg, so hann fer upp í roykskýggi. |
| | 19 | Vegna vreiði HARRANS Guds herskaranna stendur landið í loga, og fólkið verður føði eldsins - tey spara ikki hvørt annað! |
| | 20 | Tey bíta til høgru - og hungra kortini; tey eta til vinstru - og verða ikki mett; hvør etur kjøtið av sínum egna armi. |
| | 21 | Manasse etur Efra’im, og Efra’im Manasse; báðir tilsamans leypa teir á Juda. Men oman á alt hetta stillast vreiði Hansara ikki, og hond Hansara er útrætt við sama lagi. |
| |
|
