| 1 | Tann dag skal hesin songur verða sungin í Judalandi: "Sterkan stað hava vit, frelsu setur Hann til múr og vernd. |
|
| 2 | Latið upp portrini, so rættvíst fólk fær gingið inn, fólk, ið heldur fast við trúskap! |
|
| 3 | Tann, ið hevur grundfest sinni, letur Tú altíð hava frið, tí á Teg lítur hann. |
|
| 4 | Lítið í allar ævir á HARRAN, tí Harrin HARRIN er ævigur klettur! |
|
| 5 | Tí Hann hevur eyðmýkt tey, sum búðu á hæddini, ja, hin høga stað; Hann stoytti honum til jarðar, sló hann niður í dustið. |
|
| 6 | Hann varð traðkaður undir fótum, undir fótum fátækra, undir iljum teirra, sum lítið hava at týða." |
|
| 7 | Gøta hins rættvísa er sløtt; Tú slættar veg hins rættvísa. |
|
| 8 | Á vegi dóma Tína væntaðu vit Teg eisini, HARRI; eftir navni Tínum og minni Tínum tráaði sál okkara. |
|
| 9 | Sál mín tráaði eftir Tær um náttina, og andi mín innan í mær søkti Teg. Tí við tað sama sum dómar Tínir ráma jørðina, læra tey rættferð, sum á jarðarríki búgva. |
|
| 10 | Verður náði víst hinum gudleysa, lærir hann aldri rættferð; í rættvísilandi ger hann órætt og sær ikki hátign HARRANS. |
|
| 11 | HARRI! Høgt var hond Tín lyft upp, men tey sóu tað ikki; tey fingu at síggja íðinskap Tín fyri fólkinum og vórðu til skammar, ja, eldur oyddi fíggindar Tínar. |
|
| 12 | HARRI! Tú skalt gera, at vit fáa frið; tí alt, ið vit hava gjørt, hevur Tú avrikað fyri okkum. |
|
| 13 | HARRI Gud okkara! Aðrir harrar enn Tú hava rátt yvir okkum, men eina navni Tínum prísa vit. |
|
| 14 | Deyð livna ikki upp aftur, deydningar rísa ikki upp; tí heimsøkir og oyðir Tú tey og gert hvørt minni um tey til einkis. |
|
| 15 | Tú letur fólkið nørast, HARRI, Tú letur fólkið nørast og vísir dýrd Tína, Tú flytur øll mark landsins langt út. |
|
| 16 | HARRI! Í neyðini leitaðu tey til Tín; tey sendu upp stillar bønir, táið tykt Tín kom á tey. |
|
| 17 | Sum hon, ið er við barn og hevur fingið ilt, ringist og gevur seg í verkjunum, so var við okkum fyri ásjón Tíni, HARRI! |
|
| 18 | Vit vóru við barn, vit ringdust; men táið vit áttu, var tað einki uttan vind; onga frelsu fingu vit landinum, og eingin heimsbúgvi varð føddur. |
|
| 19 | Hini deyðu Tíni skulu livna upp aftur, lík míni skulu rísa upp. Vaknið og hevjið fagnaðarsong, tit, sum í dustinum búgva! Tí døgg ljóssins er døgg Tín, og jørðin gevur deydningar aftur til lívs. |
|
| 20 | Far, fólk Mítt, far inn í kømur tíni og lat aftur dyrnar eftir tær! Fjal teg lítla løtu, inntil vreiðin er yvirstaðin! |
|
| 21 | Tí HARRIN fer út úr bústaði Sínum at straffa tey, sum á jørðini búgva, fyri misbrot teirra; og jørðin skal lata blóðið, ið runnið er á henni, koma fyri ljósið og ikki longur fjala tey, sum dripin eru á henni. |
|
|
