| 1 | Vakna, vakna, lat teg í styrki tína, Zion! Lat teg í hátíðarbúna tín, Jerúsalem, tú hin heilagi staður! Tí eingin óumskorin og eingin óreinur skal aftur koma inn í teg. |
| | 2 | Rist dustið av tær, reis teg, set teg í sæti títt, Jerúsalem! Loys bondini av hálsi tínum, tú hin hertikna, dóttir Zion! |
| | 3 | Tí so sigur HARRIN: Fyri einki vórðu tit seld, og uttan pening skulu tit verða leyskeypt. |
| | 4 | Ja, so sigur Harrin HARRIN: Í forðum fór fólk Mítt til Egyptalands at búgva har sum fremmant, og seinni kúgaði Assur tað við ongum rætti. |
| | 5 | Og hvat skal Eg nú gera her? sigur HARRIN; fólk Mítt er jú flutt burtur fyri einki; teir, ið ráða yvir tí, reypa - sigur HARRIN - og uttan íhald verður navn Mítt spottað líðilangan dagin. |
| | 6 | Tí skal fólk Mítt læra navn Mítt at kenna; tí skal tað tann dag læra at kenna, at Eg eri tann, ið sigur: "Hygg, her eri Eg!" |
| | 7 | Hvussu yndisligir eru ikki á fjøllunum føtur hansara, ið kemur við gleðiboðum, sum boðar frið, sum ber góðan boðskap, sum kunnger frelsu, sum sigur við Zion: "Gud tín er vorðin kongur!" |
| | 8 | Hoyr! Vaktarar tínir lyfta upp røddina, teir fegnast allir samlir; tí beint fyri eygum sínum síggja teir HARRAN koma aftur til Zion. |
| | 9 | Skerið í fagnaðarsong allar samlar, tit toftir Jerúsalems! Tí HARRIN troystar fólk Sítt, Hann endurloysir Jerúsalem. |
| | 10 | HARRIN ger beran heilaga arm Sín fyri eygum alra tjóða, og allir endar jarðarinnar fáa frelsu Guds okkara at síggja. |
| | 11 | Avstað, avstað! Farið út haðani, nemið einki óreint! Farið út haðani, reinsið tykkum, tit, sum bera íløt HARRANS! |
| | 12 | Tí ikki skulu tit fara út í skundi, og ikki skulu tit leypa avstað sum tey, ið flýggja; nei, HARRIN gongur undan tykkum, og Gud Ísraels gongur aftastur í flokki tykkara! |
| | 13 | Tænari Mín skal bera Seg vísiliga at; Hann skal verða stórur og settur høgt og verða ógvuliga høgur. |
| | 14 | Eins og mong ræddust at síggja Hann - so ómenniskjaliga vesælur sá Hann út, Hann líktist ikki menniskjabørnum - |
| | 15 | so skal Hann fáa mong fólkasløg at hvøkka upp, fyri Honum skulu kongar verða málleysir; tí tað, sum aldri var teimum sagt, hava tey sæð, og tað, sum tey aldri høvdu hoyrt, hava tey fingið at royna. |
| |
|
