| 1 | Spádómur um Damaskus. Damaskus skal ikki longur vera býur, tað skal verða grótrúgva. |
|
| 2 | Býirnir í Aroer verða fólkatómir; teir verða fylgjum til beiti; tey leggjast har og verða ikki rikin burt. |
|
| 3 | Endi skal vera á verju Efra’ims, á kongadømi Damaskus og á tí, ið eftir er av Áram; ganga skal við teimum sum við dýrd sona Ísraels - sigur HARRIN Gud herskaranna. |
|
| 4 | Tann dag skal dýrd Jákups hava lítið at týða, holdini á kroppi hansara skulu tærast burtur. |
|
| 5 | Ganga skal, sum táið tann, ið sker akur, tekur um stráini og við armi sínum kvettir øksini av; ganga skal, sum táið øksini verða sankað í Refa’imsdali. |
|
| 6 | Einki skal verða eftir har uttan seinnaheyst - sum táið berini verða sligin niður av oljutrænum - tvey, trý ber ovast í toppinum, fýra, fimm á greinum frukttræsins - sigur HARRIN Gud Ísraels. |
|
| 7 | Tann dag skulu menniskjuni leita eftir skapara sínum, og eygu teirra skulu hyggja upp til hin Heilaga í Ísrael; |
|
| 8 | tá skulu tey ikki venda eygum sínum til altarini, ið hendur teirra hava reist, og ikki hyggja á tað, ið fingrar teirra hava fingið í lag, tað veri Asjerur ella sólstólpar. |
|
| 9 | Tann dag skulu hinir víggirdu býir Ísraels verða sum oyðitoftirnar í skógunum og á hæddunum, sum farið varð úr undan Ísraelsmonnum - og landið skal verða til oyðimørk. |
|
| 10 | Tí tú gloymdi Gud frelsu tínar og mintist ikki skýlisklett tín; tí plantar tú yndisligar urtagarðar og setur fremmandar kvistar í teir. |
|
| 11 | Sama dag sum tú plantar, setur tú garð rundanum, og hvønn morgun fært tú tað, ið tú hevur plantað, at blóma - men einki er at heysta heimsøkingardagin, táið pínan verður ógrøðandi. |
|
| 12 | Hoyr gnýið frá mongum tjóðum, tær brúsa sum havið! Hoyr dun tjóðflokkanna, teir dynja sum veldig vøtn! |
|
| 13 | Ja, tað dynur av fólkasløgum, sum mong vøtn dynja; men Hann hóttir at teimum, og tey flýggja langt burtur, fúka sum dumba á fjøllum fyri vindinum, sum dustskýggj fyri storminum. |
|
| 14 | Um kvøldið, ja, tá kemur ræðsla; áðrenn lýsir av morgni, eru teir ikki til longur. So gongur teimum, sum røva frá okkum; hetta er lutur teirra, ið okkum ræna. |
|
|
