| 1 | Ja, hond HARRANS er ikki so stutt, at hon fær ikki hjálpt, og oyra Hansara er ikki so deyvt, at tað kann ikki hoyra. |
| | 2 | - Nei, tað eru misbrot tykkara, ið hava gjørt skilnað millum tykkum og Gud tykkara, og syndir tykkara fjala andlit Hansara fyri tykkum, so Hann hoyrir ikki. |
| | 3 | Hendur tykkara eru jú dálkaðar av blóði, og fingrar tykkara av misbrotum; varrar tykkara tala lygn, tunga tykkara ber fram tað, ið ónt er. |
| | 4 | Eingin er, sum lyftir rødd sína fyri rættvísina, og eingin flytur mál á ærligan hátt; tey líta á fáfongd og tala lygn, tey ganga við vanlukku og føða órætt. |
| | 5 | Ormaegg klekja tey út, og eiturfon veva tey; tann, ið etur av eggum teirra, doyr, og verður eitt teirra kroyst sundur, skríður eiturormur úr tí. |
| | 6 | Tað, sum tey veva, dugir ikki til klæði; ein fær ikki sveipað seg í tað, sum tey avrika; verk teirra er óndskaparverk, og yvirgangsverk eru í hondum teirra. |
| | 7 | Føtur teirra skunda sær til ilt og eru kvikir at lata sakleyst blóð renna; hugsanir teirra eru óndskaparhugsanir; oyðing og undirgangur er á leiðum teirra. |
| | 8 | Veg friðarins kenna tey ikki, og eingin rættur er í sporum teirra; gøtur sínar gera tey til sniðgøtur; tann, ið stígur á tær, veit einki um frið at siga. |
| | 9 | Tí er rætturin langt burtur frá okkum, og rættvísin kemur okkum ikki nær; vit vænta ljós, men nei, myrkt er; vit vænta sólskin, men í svartastu niðu ganga vit. |
| | 10 | Sum blind trilva vit eftir vegginum; vit trilva sum tey, ið eingi eygu hava; um middagin snáva vit sum í skýming; á bestu árum eru vit sum deyð. |
| | 11 | Vit murra sum bjarnir øll somul, láta sum dúvur; vit vænta rætt, men hann kemur ikki, vænta frelsu, men hon er langt burtur frá okkum. |
| | 12 | Tí brot okkara eru mong fyri Tær, og syndir okkara vitna móti okkum - ja, brot okkara standa okkum fyri eygum, og vit vita um misgerðir okkara - |
| | 13 | at vit eru fallin frá HARRANUM og hava avnoktað Hann, at vit eru farin burtur frá Gudi okkara, og tala okkara hevur verið kúgan og fráfall, at vit í hjartanum hava upphugsað lygiorð - og sagt tey við. |
| | 14 | Rætturin er rikin eftir hæli, og rættferðin stendur langt burtur; tí sannleikin snávar á tingstaðnum, og tað, ið beint er, sleppur ikki fram. |
| | 15 | Sannleikin er horvin, og tann, ið helt seg frá illum, varð til rán. - Hetta sá HARRIN, og tað mislíkaði Honum, at eingin rættur var; |
| | 16 | Hann sá, at eingin steig fram, og Hann undraðist á, at har eingin var, sum flutti mál Hansara. Tá hjálpti Honum armur Hansara, og rættvísi Hansara styðjaði Hann. |
| | 17 | Hann læt Seg í rættferð sum brynju, og hjálm frelsunnar setti Hann á høvdið; Hann læt Seg í hevndarklæðini og sveipaði Seg í vreiði sum í kappa. |
| | 18 | Eftir atburði teirra skal Hann løna teimum; vreiði skal Hann lata koma yvir teir, sum standa Honum ímóti, hevnd yvir fíggindar Sínar; oyggjunum skal Hann løna tað, ið tær hava gjørt. |
| | 19 | So skulu tey í vestri óttast navn HARRANS, og tey í eystri dýrd Hansara. Táið fíggindin herjar á sum streymur, skal Andi HARRANS reka hann burt. |
| | 20 | Til Zion skal koma endurloysari - ja, til teirra í Jákupi, sum venda sær frá synd - sigur HARRIN. |
| | 21 | Og hetta er sáttmálin, Eg geri við tey, sigur HARRIN: Andi Mín, sum á tær er, og orð Míni, sum Eg havi lagt tær í munnin, skulu ikki víkja, hvørki úr munni tínum, úr munni barna tína ella úr munni barnabarna tína, frá nú og til ævigar tíðir - sigur HARRIN. |
| |
|
