| 1 | Tað árið ið Uzzias kongur doyði, sá eg Harran sita í ógvuliga høgum hásæti, og sleip kápu Hansara fylti templið. |
|
| 2 | Serafar stóðu rundan um Hann; seks veingir hevði hvør; við tveimum fjaldi hann andlitið, við tveimum fjaldi hann føturnar, og við tveimum fleyg hann. |
|
| 3 | Og teir róptu hvør til annan: "Heilagur, heilagur, heilagur er HARRIN Gud herskaranna - øll jørðin er full av dýrd Hansara!" |
|
| 4 | Grundin undir durastøvunum skalv, táið rópið ljóðaði, og húsið fyltist av royki. |
|
| 5 | Tá segði eg: "Vei mær, tað er úti við mær! Tí eg eri maður við óreinum vørrum, og eg búgvi mitt í fólki við óreinum vørrum - og nú hava eygu míni sæð kongin, HARRAN Gud herskaranna!" |
|
| 6 | Men ein serafurin fleyg yvir til mín; í hondini hevði hann glóð, sum hann við klova hevði tikið av altarinum; |
|
| 7 | við henni nam hann við munn mín og segði: "Hygg, hetta hevur nomið við varrar tínar - skyld tín er burtur, og bøtt er fyri synd tína!" |
|
| 8 | So hoyrdi eg HARRAN siga: "Hvønn skal Eg senda, hvør vil bera boð fyri Okkum?" Og eg svaraði: "Her eri eg - send meg!" |
|
| 9 | Tá segði Hann: "Far og sig við hetta fólk: "Hoyrið og hoyrið, men fatið ikki, síggið og síggið, men skiljið ikki!" |
|
| 10 | Ger hjartað hart í hesum fólki, ger oyru teirra dul og eygu teirra blind, so tey síggja ikki við eygunum, hoyra ikki við oyrunum og skilja ikki við hjartanum - og venda ikki við og verða grødd!" |
|
| 11 | Eg spurdi: "Hvussu leingi, Harri?" Hann svaraði: "Inntil býirnir eru lagdir í oyði og fólkatómir, og ikki menniskja er í húsunum, og inntil landið er lagt í oyði og vorðið oyðimørk. |
|
| 12 | HARRIN skal reka menniskjuni langt burtur, og ógvuliga tómligt skal verða í landinum. |
|
| 13 | Og er enn tíggjundapartur eftir í tí, skal eisini hann verða fyribeindur. Men eins og rótstubbi verður standandi eftir, táið terebintan ella eikin verður høgd niður, so skal heilagt sáð vera stubbin, ið eftir verður av fólkinum." |
|
|
