| 1 | Bel hoknar, Nebo dettur umkoll; myndir teirra verða givnar dýrum og fæi; teir, ið tit bóru, verða lagdir sum byrði á móð kríatúr. |
| | 2 | Teir detta umkoll, hokna allir samlir; teir fáa ikki bjargað byrðini, og sjálvir noyðast teir at fara í útlegd. |
| | 3 | Lurtið eftir Mær, tit av húsi Jákups og øll tit, sum eftir eru av húsi Ísraels, tit, ið frá móðurlívi eru løgd á Meg, og sum Eg frá móðurfangi havi borið! |
| | 4 | Líka til elliár tykkara eri Eg hin sami, og inntil hár tykkara gránar, skal Eg bera tykkum; Eg havi gjørt tað, og Eg skal eisini hereftir lyfta tykkum, Eg skal bera og frelsa tykkum. |
| | 5 | Hvønn ætla tit at líkna Meg við og meta Meg javnt við? Hvønn ætla tit at líkna Meg saman við, so vit skuldu verið líka? |
| | 6 | Teir stoyta gull úr punginum og viga silvur á vektini; so leiga teir gullsmið, sum skal gera tað til gud, sum teir kunnu falla niður fyri og tilbiðja; |
| | 7 | teir lyfta honum; teir bera hann á økslini og seta hann, har sum hann skal standa; har stendur hann og flytur seg ikki úr staði; um onkur rópar til hansara, svarar hann ikki og bjargar honum ikki úr neyð. |
| | 8 | - Minnist til hetta og latið tykkum siga! Leggið tykkum tað á hjarta, tit fráfalnu! |
| | 9 | Hugsið um tað, ið fyrr var, longu í fornum tíðum - at Eg eri Gud, og eingin annar, at Eg eri Gud, og eingin annar er enn Eg, |
| | 10 | Eg, sum frá upphavi kunngeri endan og langt frammanundan tað, ið enn ikki hevur hent, Eg, sum sigi: "Ráð Mítt skal ganga út, og alt tað, ið Eg vil, geri Eg!" |
| | 11 | - Eg, sum rópi rovfugl eystaneftir, úr landi langt burtur mann, ið skal útinna ráð Mítt; Eg havi sagt tað, og Eg skal eisini lata tað koma, Eg havi upphugsað tað, og Eg skal eisini fullføra tað. |
| | 12 | Lurtið eftir Mær, tit sterku andar, tit, sum eru langt burtur frá rættvísi! |
| | 13 | Eg lati rættvísi Mína koma nær, hon er ikki langt burtur; og frelsa Mín drálar ikki; Eg gevi frelsu í Zion og gevi Ísrael dýrd Mína. |
| |
|
