| 1 | Við rættvísi skal kongurin ráða, og høvdingarnir skulu stýra við rætti; |
|
| 2 | ein og hvør teirra skal vera sum læ fyri stormi og lívd fyri skúrum, sum løkir í oyðimørk, sum skuggin av stórum hamri í vatnleysum landi. |
|
| 3 | Tá skulu eygu teirra, ið síggja, ikki vera blind, og oyru teirra, ið hoyra, skulu lurta; |
|
| 4 | hjarta hinna gáloysnu skal duga at skilja, og tunga teirra, ið stama, skal tala skilliga, reint. |
|
| 5 | Dárin skal ikki longur verða kallaður skilamaður, og hin svikafulli skal ikki verða kallaður harri. |
|
| 6 | Tí dárin talar einki uttan dárskap, og hjarta hansara upphugsar ilt; hann ger tað, ið vanheilagt er, og talar tað, ið rangvørgt er, um HARRAN; hann letur hin hungrandi svølta og sýtir hinum tysta vatn. |
|
| 7 | Og vápn hins svikafulla eru ónd; hann leggur skammilig ráð, til at leiða hini spakføru í vanlukku við følskum orðum, og tað, táið hin fátæki talar tað, ið rætt er. |
|
| 8 | Men edilingurin hugsar sum edilingur, og hann stendur fastur í tí, sum aðalkyn er í. |
|
| 9 | Upp, tit tryggu kvinnur, hoyrið, hvat eg sigi! Tit óhygnu døtur, lurtið eftir talu míni! |
|
| 10 | Um ár og dag skulu tit skelva, tit tryggu! Tí tað er úti við vínheystinum, og fruktheyst kemur einki. |
|
| 11 | Nøtrið, tit tryggu, skelvið, tit óhygnu! Latið tykkum úr og latið tykkum naknar, bindið tykkum sekk um lendarnar! |
|
| 12 | Tey sláa seg fyri bróstið og vena seg um hinar føgru markir, um hini fruktbøru víntrø. |
|
| 13 | Á jørð fólks Míns vaksa upp tornir og tistlar, ja, í hvørjum gleðihúsi í hinum stuttleikaóða býi! |
|
| 14 | Tí hallirnar eru tómar, hin fólkaríki staður liggur í oyði, Ofel við torninum er eyrdungi til ævigar tíðir, villeslum gleði, kríatúrum beiti |
|
| 15 | - inntil Andin av hæddini verður útheltur yvir okkum; tá verður oyðimørkin fruktbør mark, og hin fruktbara markin verður mett javnt við skóg. |
|
| 16 | Og rættur skal búgva í oyðimørkini, og rættvísi skal hava heim sítt á hini fruktbøru mark; |
|
| 17 | ávøkstur rættvísinnar skal vera friður, og vinningur rættarins skal vera ró og trygd - til ævigar tíðir. |
|
| 18 | Tá skal fólk Mítt búgva í friðarheimi, á tryggum bústøðum, á sorgfríum hvílustøðum. |
|
| 19 | Men hegla skal, táið skógurin fellur, og djúpt skal býurin søkka niður! |
|
| 20 | Sæl eru tit, sum sáa við øll vøtn, sum sleppa neyti og esli leysum! |
|
|
