| 1 | Spádómur um Bábel, sum opinberaðist Esaiasi, syni Amoz. |
|
| 2 | Reisið merki á naknum fjalli, rópið hart á teir, veittrið eftir teimum við hondini, so teir fara inn um portur valdsharranna! |
|
| 3 | Eg havi sjálvur givið vígda heri Mínum boð um at fara, ja, kallað kappar Mínar at tæna vreiði Míni, stoltu, fagnandi skarar Mínar. |
|
| 4 | Hoyr! Gangur á fjøllunum sum av nógvum herfólki! Hoyr! Óljóð av ríkjum, av fólkasløgum, sum streyma saman! HARRIN Gud herskaranna kannar herlið Sítt! |
|
| 5 | Teir koma úr landi langt burtur, frá enda himmalsins, HARRIN og vreiðiamboð Hansara, til at leggja alla jørðina í oyði. |
|
| 6 | Rópið og venið tykkum! Tí dagur HARRANS er nær, hann kemur sum oyðing frá hinum Alvalda. |
|
| 7 | Tí verður hvør hond máttleys, og hvørt menniskjahjarta bráðnar. |
|
| 8 | Tey ræðast; verkir og kvalir grípa tey; sum kvinnan, ið føðir, ringjast tey; full av angist stara tey hvørt uppá annað; andlit teirra eru eldreyð. |
|
| 9 | Dagur HARRANS kemur, ræðuligur, fullur av bræði og brennandi vreiði, at gera jørðina til oyðimørk og týna syndararnar av henni. |
|
| 10 | Tí stjørnurnar og stjørnumerkini á himli skulu ikki lata ljós sítt skína; sólin er myrk, táið hon kemur upp, og mánin skínur ikki. |
|
| 11 | Eg skal heimsøkja jørðina fyri óndskap hennara og hini gudleysu fyri misgerð teirra, og Eg skal gera enda á stoltleika hinna freku og kúga hugmóð yvirgangskroppanna. |
|
| 12 | Eg skal gera fólk sjáldsamari enn fínt gull og menniskju sjáldsamari enn gull úr Ofir. |
|
| 13 | Tí skal Eg rista himmalin, og jørðin skal nøtrandi flyta seg úr staði undan bræði HARRANS Guds herskaranna, tann dag vreiði Hansara brennur. |
|
| 14 | Sum uppstygdar skógargeitir, sum seyður, ið ikki verður hildin saman, skulu tey leita, hvør heimaftur til fólk sítt, og flýggja, hvør til land sítt. |
|
| 15 | Hvør tann, ið afturfingin verður, skal verða stungin ígjøgnum, og hvør tann, ið tikin verður, skal falla fyri svørði. |
|
| 16 | Smáu børn teirra skulu verða sorað fyri eygum teirra, húsini rænd, kvinnurnar neyðtiknar. |
|
| 17 | Eg øsi upp Medarar móti teimum, teir, sum ikki leggja í silvur og ikki rokna gull fyri nakað. |
|
| 18 | Bogar teirra fella hinar ungu, lívsfrukt spara teir ei, børnum tykist eygum teirra ikki synd í. |
|
| 19 | Tað gongst Bábel, krúnu ríkjanna, stolta prýði Kaldearanna, sum ta ferðina Gud legði Sodoma og Gomorra í oyði. |
|
| 20 | Tað skal aldri í allar ævir reisast aftur, og mann eftir mann skal eingin búgva har; eingin Arabari skal reisa tjald sítt har, eingin hirði skal lata fylgi sítt hvíla har. |
|
| 21 | Nei, villdýr skulu liggja har, og húsini skulu fyllast av uglum; strutsar skulu búgva har, og skógartrøll hoppa um. |
|
| 22 | Úlvar skulu ýla í borgunum, sjakalar í lystarhøllunum. - Skjótt kemur tíð tess, ikki skal leggjast aftrat døgunum. |
|
|
