| 1 | Táið nú var avgjørt, at vit skuldu fara við skipi til Italia, góvu teir Paulus og nakrar aðrar fangar upp til høvuðsmann, ið æt Julius, úr herflokki keisarans. |
|
| 2 | Vit fóru tá umborð í skip úr Adramyttium, sum skuldi fara til staðirnar fram við Asiastrondini. So hildu vit avstað; Aristarkus, Makedoningur úr Tessalonika, var við okkum. |
|
| 3 | Dagin eftir fóru vit inn á Sidon. Og Julius - sum vísti Paulusi vælvild - gav honum loyvi at fara til vinir sínar har og njóta gott av umsorgan teirra. |
|
| 4 | Haðani fóru vit so longur og sigldu inn undir Kýpern; tí mótvindur var. |
|
| 5 | Táið vit so høvdu siglt um havið við Kilikia og Pamfýlia, komu vit til Mýra í Lýkia. |
|
| 6 | Har sá høvuðsmaðurin skip úr Aleksandria, sum skuldi til Italia, og hann beindi okkum umborð í tað. |
|
| 7 | Í nógvar dagar gekk nú seint við siglingini, og tað var nóg illa, vit vunnu fram til Knidus; við tað at vit høvdu ólagaligan vind, hildu vit inn undir Kreta við Salmone. |
|
| 8 | Tað var ikki meir, enn vit vunnu um har og komu til stað, ið kallast Góðuhavnir, nær við býin Lasea. |
|
| 9 | Nú var long tíð gingin, og vandi var longu at ferðast á sjónum - tað var enntá farið um føstuna; Paulus ávaraði teir tí og segði: |
|
| 10 | "Tit menn! Eg síggi, at henda sjóferð verður til vanlukku og stóran skaða, ikki bert fyri farmin og skipið, men eisini fyri lív okkara." |
|
| 11 | Men høvuðsmaðurin setti meiri lít til stýrimannin og skiparan enn til tað, ið Paulus segði. |
|
| 12 | Og við tað at havnin hóskaði ikki væl til vetrarlegu, mældu teir flestu til at fara haðani við og vita, um teir kundu kanska vinna fram og taka vetrarlegu í Føniks, havn í Kreta, sum vendir móti útsynningi og útnyrðingi. |
|
| 13 | Táið nú sunnangul kom, hildu teir bera til at gera, sum teir ætlaðu; teir lættu akker og sigldu fram við Kreta, tætt í landi. |
|
| 14 | Men ikki var leingi, tá brast øgiligur stormur á niður av oynni, Eurakvilo kallaður. |
|
| 15 | Hann hevði skipið við sær, og tað kundi ikki haldast upp ímóti; vit lótu tað tí falla og lótu reka. |
|
| 16 | Vit komu tá inn undir lítla oyggj, ið æt Klauda, og tað var við neyð, vit fingu bjargað bátinum. |
|
| 17 | Táið teir høvdu tikið hann inn, tóku teir til bjargingarráð og løgdu tog um skipið. Og við tað at teir óttaðust fyri, at teir skuldu reka niður á Sýrtuna, løgdu teir seglið og róku so. |
|
| 18 | Vit vóru nú illa staddir av storminum; og dagin eftir tóku teir til at blaka fyri borð. |
|
| 19 | Triðja dagin kastaðu vit við egnum hondum skipsgreiðurnar út. |
|
| 20 | Og táið nú hvørki sól ella stjørnur sóust í fleiri dagar, og vit lógu undir ódnarveðri, ið ikki var lítið, so var nú alt mót úti um, at vit kundu verða bjargaðir. |
|
| 21 | Táið teir nú leingi einki høvdu etið, steig Paulus fram mitt ímillum teirra og segði: "Tit menn! Tit skuldu aktað meg og ikki farið úr Kreta! So høvdu tit ikki komið okkum í hesa vanlukku og henda skaða. |
|
| 22 | Men nú biði eg tykkum hava gott mót; tí eingin av tykkum skal doyggja; bert skal skipið ganga burtur. |
|
| 23 | Tí í nátt stóð fyri mær eingil frá Gudi, sum eg tilhoyri, og sum eg eisini tæni; hann segði: |
|
| 24 | "Óttast ikki, Paulus! Tú skalt koma at standa fyri keisaranum; og Gud hevur givið tær sum gávu allar teir, ið við tær eru í ferðini." |
|
| 25 | Havið tí gott mót, tit menn! Tí eg havi tað álit á Gudi, at so skal verða, sum mær er sagt. |
|
| 26 | Men vit mugu stranda á eini oyggj." |
|
| 27 | Táið nú fjúrtanda náttin kom - vit róku um á Adriahavið - hildu skipsmenninir seg um midnátt skilja, at teir nærkaðust landi. |
|
| 28 | Teir skattaðu tá dýpið og fingu 20 favnar. Táið teir vóru komnir eitt sindur longur, skattaðu teir aftur dýpið og fingu 15 favnar. |
|
| 29 | Teir óttaðust nú fyri, at vit fóru at koma á sker; tí kastaðu teir fýra akker út úr aftara enda skipsins og ynsktu eftir, at dagur skuldi koma. |
|
| 30 | Skipsmenninir royndu nú at rýma av skipinum; teir lótu bátin niður á sjógvin og lótust at ætla at leggja akker út úr fremra enda. |
|
| 31 | Paulus segði tá við høvuðsmannin og hermenninar: "Verða hesir ikki verandi á skipinum, kunnu tit ikki verða bjargaðir!" |
|
| 32 | Tá høgdu hermenninir av tog bátsins og lótu hann fara. |
|
| 33 | Inntil tað fór at lýsa, áminti nú Paulus allar at fáa sær mat og segði: "Hetta er nú fjúrtandi dagur, tit hava bíðað fastandi og einki fingið at eta. |
|
| 34 | Eg biði tykkum tí fáa tykkum at eta; tað hoyrir við til bjarging tykkara. Tí ikki skal hár falla av høvdi nakars tykkara." |
|
| 35 | Táið hann hetta hevði sagt, tók hann breyð, takkaði Gudi fyri eygum alra, breyt tað og fór at eta. |
|
| 36 | Tá kom mót í teir allar, og eisini teir fingu sær at eta. |
|
| 37 | - Vit vóru tilsamans 276 sálir á skipinum. |
|
| 38 | Táið teir nú vóru mettir, lættu teir um skipið við at kasta hveitina á sjógvin. |
|
| 39 | Táið dagur kom, kendu teir ikki landið; men teir sóu vík við fjøru, og har gjørdu teir av at seta skipið á land, um tað var gjørligt. |
|
| 40 | Teir kappaðu tí akkerini og lótu tey verða í sjónum, loystu róðurtogini, vundu upp seglið fyri vindinum og hildu inn í fjøruna. |
|
| 41 | Men teir komu á riv við dýpi báðumegin; har stóð skipið; fremri partur tess varð fastur og vikaðist ikki, men aftari parturin soraðist sundur av brotunum. |
|
| 42 | Hermenninir høvdu nú hug at drepa fangarnar, so eingin av teimum skuldi svimja burtur og flýggja. |
|
| 43 | Men høvuðsmaðurin - sum vildi bjarga Paulusi - forðaði teimum í hesum, sum teir ætlaðu, og segði, at teir, ið dugdu at svimjà, skuldu fyrstir leypa á sjógvin og koma sær á land; |
|
| 44 | síðani skuldu hinir bjarga sær, summir á plonkum og summir á tí, sum brotnaði burtur av skipinum. Á henda hátt gekk so, at allir komu bjargaðir á land. |
|
|
