| 1 | Men Saul froysti við sama lagi hóttur og morð móti lærisveinum Harrans. Hann fór til høvuðsprestin |
|
| 2 | og bað hann um brøv til Damaskus, til sýnagogurnar har, fyri at, um hann fann nøkur, menn ella kvinnur, sum hoyrdu til vegin, hann tá kundi føra tey bundin til Jerúsalem. |
|
| 3 | Men meðan hann var á veg og var komin nær til Damaskus, skein knappliga ljós av himli um hann, |
|
| 4 | og hann fall til jarðar og hoyrdi rødd, ið segði við hann: "Saul, Saul! Hví søkir tú at Mær?" |
|
| 5 | Tá segði hann: "Hvør ert Tú, Harri?" Hann svaraði: "Eg eri Jesus, Hann, sum tú søkir at. |
|
| 6 | Men reis teg og far inn í staðin, so skal verða sagt tær, hvat tú skalt gera!" |
|
| 7 | Menninir, sum vóru í ferðini við honum, stóðu málleysir, tí teir hoyrdu víst røddina, men sóu ongan. |
|
| 8 | Saul reistist nú upp av jørðini; men táið hann læt upp eyguni, sá hann einki. Teir tóku tá í hond hansara og leiddu hann inn í Damaskus. |
|
| 9 | Og tríggjar dagar var hann uttan sjón og hvørki át ella drakk. |
|
| 10 | Í Damaskus var lærisveinur, ið æt Ánanias. Við hann segði Harrin í sjón: "Ánanias!" Hann svaraði: "Her eri eg, Harri!" |
|
| 11 | Harrin segði við hann: "Reis teg, far í gøtuna, sum kallast hin beina, og spyr í húsi Judasar eftir einum, ið eitur Saul, úr Tarsus - tí hann biður! |
|
| 12 | Hann hevur í sjón sæð mann, ið eitur Ánanias, koma inn og leggja hendurnar á seg, fyri at hann skuldi fáa sjón sína aftur." |
|
| 13 | Tá svaraði Ánanias: "Harri, eg havi hoyrt av mongum um henda mann, hvussu nógv ilt hann hevur gjørt hinum heiløgu Tínum í Jerúsalem! |
|
| 14 | Og her hevur hann vald frá høvuðsprestunum at binda øll tey, sum ákalla navn Títt." |
|
| 15 | Men Harrin segði við hann: "Far! Tí hesin er Mær útvaldur reiðskapur til at bera fram navn Mítt, bæði fyri heidningar, kongar og Ísraelsmenn. |
|
| 16 | Tí Eg skal vísa honum, hvussu nógv hann skal líða fyri navns Míns skuld." |
|
| 17 | Tá fór Ánanias avstað, kom inn í húsið, legði hendurnar á hann og segði: "Saul, bróðir! Harrin, Jesus, Hann, sum opinberaði Seg fyri tær á vegnum, ið tú komst eftir, hevur sent meg, fyri at tú skalt fáa sjón tína aftur og verða fyltur av Heilaga Andanum." |
|
| 18 | Tá fall við tað sama eins og skøl frá eygum hansara, og hann fekk sjónina aftur. Og hann reisti seg og varð doyptur. |
|
| 19 | So fekk hann sær at eta og styrknaði. Hann varð nú nakrar dagar hjá lærisveinunum í Damaskus. |
|
| 20 | Og við tað sama prædikaði hann Jesus í sýnagogunum, at Hann er Sonur Guds. |
|
| 21 | Øll, ið hoyrdu hann, vóru ovfarin og søgdu: "Er hetta ikki hann, sum í Jerúsalem oyddi tey, sum ákallaðu hetta navn! Hann var jú komin higar at føra tey bundin til høvuðsprestarnar!" |
|
| 22 | Men Saul mentist og tepti Jødarnar, sum í Damaskus búðu, við tað at hann prógvaði, at hesin er Kristus. |
|
| 23 | Táið nú long tíð var umliðin, løgdu Jødarnir upp ráð um at drepa hann. |
|
| 24 | Men Saul fekk at vita um ráðini, teir høvdu lagt upp móti honum. Teir hildu eisini vakt við portrini bæði dag og nátt fyri at drepa hann. |
|
| 25 | Men lærisveinarnir tóku hann á náttartíð og lótu hann út ígjøgnum múrin; teir sígdu hann niður í kurv. |
|
| 26 | Táið hann so kom til Jerúsalem, royndi hann at halda seg til lærisveinarnar; men tey ræddust hann øll, tí tey trúðu ikki, at hann var lærisveinur. |
|
| 27 | Men Barnabas tók sær av honum og fór við honum til ápostlarnar; hann segði teimum tá, hvussu hann hevði sæð Harran á vegnum, og at Hann hevði talað til hansara, og hvussu hann í Damaskus hevði vitnað hugreystur í navni Jesusar. |
|
| 28 | So gekk hann tá inn og út hjá teimum í Jerúsalem |
|
| 29 | og vitnaði hugreystur í navni Harrans. Og hann tosaði við Jødarnar, sum talaðu griskt, og hevði orðadrátt við teir. Teir royndu tá at drepa hann; |
|
| 30 | men táið brøðurnir fingu tað at vita, fóru teir til Kesarea við honum og sendu hann haðani til Tarsus. |
|
| 31 | Samkoman hevði nú frið um alt Judea, Galilea og Samaria; hon varð uppbygd og livdi í ótta Harrans og vaks við hjálp Heilaga Andans. |
|
| 32 | Nú hendi tað, sum Pætur ferðaðist um allastaðni, at hann eisini kom til hini heiløgu, sum í Lydda búðu. |
|
| 33 | Har fann hann mann, sum æt Eneas; hann hevði í átta ár ligið á songini og var lamin. |
|
| 34 | Pætur segði við hann: "Eneas! Jesus Kristus grøðir teg. Far upp og reið sjálvur song tína!" Tá fór hann við tað sama upp. |
|
| 35 | Øll, sum í Lydda og Saron búðu, sóu hann, og tey vendu við til Harran. |
|
| 36 | Í Joppe var millum lærisveinarnar kvinna, ið æt Tabita, tað er útlagt: Dorkas. Hon var rík av góðum verkum og gav nógvar olmussur. |
|
| 37 | Nú varð hon á teimum døgum sjúk og doyði. Tey vaskaðu hana tá og løgdu hana í ein sal í erva. |
|
| 38 | Og við tað at Lydda var nær við Joppe, og lærisveinarnir høvdu frætt, at Pætur var har, sendu teir tveir menn til hansara og bóðu hann: "Kom til okkara - drála ikki!" |
|
| 39 | Pætur reistist tá og fór við teimum. Táið hann kom hagar, fóru tey upp í salin í erva við honum, og allar einkjurnar stóðu hjá honum og grótu og vístu kyrtlarnar og klæðini, ið "Hindin" hevði gjørt, meðan hon var hjá teimum. |
|
| 40 | Tá segði Pætur við tey, at tey skuldu øll fara út; so fall hann á knæ og bað; síðani vendi hann sær til hitt deyða likamið og segði: "Tabita, reis teg!" Hon læt tá upp eyguni, og táið hon sá Pætur, settist hon upp. |
|
| 41 | Hann rætti henni tá hondina og reisti hana upp. So rópti hann hini heiløgu og einkjurnar inn og leiddi hana fram fyri tey, livandi. |
|
| 42 | Hetta spurdist um alt Joppe, og mong komu til trúgv á Harran. |
|
| 43 | Eftir hetta varð hann langa tíð í Joppe hjá garvara, ið æt Símun. |
|
|
