1 | Táið nú hesin røringur var hildin uppat, kallaði Paulus lærisveinarnar til sín og áminti teir, segði teimum farvæl og fór avstað haðani at fara til Makedonia. |
|
2 | Táið hann hevði ferðast um hesar landspartar og hevði ámint tey við nógvari talu, kom hann til Grikkalands. |
|
3 | Har varð hann tríggjar mánaðir. Og við tað at Jødarnir lúrdu eftir honum, júst táið hann skuldi fara við skipi til Sýria, gjørdi hann av at gera afturferðina gjøgnum Makedonia. |
|
4 | Í fylgi við honum til Asia vóru Sopater, sonur Pyrrus, úr Berøa, av Tessalonikamonnum Aristarkus og Sekundus, Gajus úr Derbe og Timoteus, og Týkikus og Trofimus úr Asia. |
|
5 | Hesir fóru undan og bíðaðu eftir okkum í Troas. |
|
6 | Men vit fóru, eftir dagar hinna ósúrgaðu breyða, við skipi úr Filippi og komu fimm dagar eftir til teirra í Troas. Har vórðu vit sjey dagar. |
|
7 | Fyrsta dagin í vikuni vóru vit tá komin saman at bróta breyðið, og Paulus helt samtalur við teir, við tað at hann dagin eftir ætlaði at fara haðani. Hann helt á at tala líka til midnátt. |
|
8 | Nógvar lampur vóru í salinum í erva, har vit vóru savnað. |
|
9 | Í vindeyganum sat ungur maður, ið æt Eutykus; hann var fast sovnaður, við tað at Paulus talaði so leingi. Svøvnurin hevði slíkt vald á honum, at hann datt niður av triðju hædd og varð tikin upp deyður. |
|
10 | Tá fór Paulus oman, kastaði seg yvir hann, tók tvørtur um hann og segði: "Haldið ongan gang! Sálin er í honum." |
|
11 | So fór hann upp aftur og breyt breyðið og át av tí. Síðani talaði hann leingi við tey enn, líka inntil lýsti; tá fór hann avstað. |
|
12 | Men tey komu upp við hinum unga manni livandi og vóru ikki lítið troystað. |
|
13 | Vit fóru nú undan umborð í skipið og fóru til Assus; har skuldu vit taka Paulus við; so hevði hann álagt okkum, tí hann ætlaði sjálvur at koma til gongu hagar. |
|
14 | Táið hann nú kom til okkara í Assus, tóku vit hann umborð og komu til Mitylene. |
|
15 | So hildu vit avstað haðani og komu dagin eftir beint áraka Kios. Uppaftur dagin eftir fóru vit inn í Samos, vórðu liggjandi í Trogillium og komu so næsta dag til Milet. |
|
16 | Tí Paulus hevði sett sær fyri at leypa Efesus um, fyri at hann skuldi ikki koma at verða tarnaður í Asia; tí hann hevði skund fyri at koma til Jerúsalem til hvítusunnu, um tað var honum gjørligt. |
|
17 | Men úr Milet sendi hann boð til Efesus og læt hinar elstu í samkomuni kalla til sín. |
|
18 | Táið teir komu til hansara, segði hann við teir: "Tit vita, hvussu atferð mín hevur verið millum tykkara alla tíðina, frá fyrsta degi eg kom til Asia, |
|
19 | hvussu eg havi tænt Harranum í øllum eyðmjúkleika, við tárum og í freistingum, sum eru komnar á meg, við tað at Jødarnir hava ligið eftir mær. |
|
20 | Tit vita, at eg havi ikki hildið aftur nakað av tí, sum tykkum kundi vera til gagn, men kunngjørdi tykkum tað, bæði á samkomum og í húsunum. |
|
21 | Eg vitnaði bæði fyri Jødum og Grikkum um umvendingina til Gud og trúnna á Harra okkara Jesus Kristus. |
|
22 | Og nú - bundin í andanum fari eg til Jerúsalem - og veit ikki, hvat har skal møta mær, |
|
23 | bert, at Heilagi Andin í hvørjum býi vitnar fyri mær og sigur, at bond og trongdir bíða mær. |
|
24 | Men eg rokni lív mítt einki vert fyri meg sjálvan, bert eg kann enda skeið mítt og tænastuna, ið eg havi fingið frá Harranum Jesusi - at vitna um náðievangelium Guds. |
|
25 | Og nú - eg veit, at tit fáa ikki andlit mítt at síggja aftur, øll tit, sum eg gekk ímillum og prædikaði ríkið. |
|
26 | Eg vitni tí fyri tykkum henda dag, at eg eri reinur fyri blóð alra. |
|
27 | Tí eg havi einki hildið aftur, men kunngjørt tykkum alt ráð Guds. |
|
28 | Ansið tí eftir tykkum sjálvum og eftir øllum fylginum, har Heilagi Andin hevur sett tykkum sum umsjónarmenn at røkta samkomu Guds, sum Hann vann Sær við Sínum egna blóði! |
|
29 | Eg veit, at eftir at eg eri farin, skulu svárir úlvar koma inn ímillum tykkara, og teir skulu ikki eira fylginum. |
|
30 | Ja, millum tykkum sjálvar skulu menn stíga upp, sum skulu tala tað, ið rangvørgt er, fyri at draga lærisveinarnar eftir sær. |
|
31 | Vakið tí, og minnist til, at í trý ár havi eg ikki givið uppat, nátt og dag at áminna ein og hvønn við tárum! |
|
32 | Og nú gevi eg tykkum upp til Gud og náðiorð Hansara, Hann, sum er mentur at byggja tykkum upp og geva tykkum arvalut millum øll tey, sum halgað eru. |
|
33 | Eg havi ikki tráað eftir silvuri, gulli ella klæðum frá nøkrum. |
|
34 | Tit vita sjálvir, at tað, sum mær hevur tørvað, mær og teimum, sum við mær vóru, hava hesar hendur arbeitt fyri. |
|
35 | Í øllum vísti eg tykkum, at soleiðis eiga vit at arbeiða og taka okkum av hinum veiku - og minnast orð Harrans Jesusar, at Hann hevur sjálvur sagt: "Sælari er at geva enn at fáa."" |
|
36 | Táið hann hetta hevði sagt, fall hann á knæ og bað saman við teimum øllum. |
|
37 | Tá skóru teir allir í at gráta so sáran, og teir fullu Paulusi um hálsin og kystu hann. |
|
38 | Og mest av øllum vóru teir tungir av orðinum, ið hann hevði sagt, at teir skuldu aldri síggja andlit hansara aftur. So fylgdu teir honum til skipið. |
|
|