| 1 | Høvuðspresturin segði nú: "Er hetta so?" |
|
| 2 | Hann svaraði: "Brøður og fedrar, hoyrið meg! Gud dýrdarinnar vísti Seg fyri faðir okkara Ábrahami, meðan hann var í Mesopotamia, áðrenn hann búsettist í Karan, |
|
| 3 | og segði við hann: "Far úr landi tínum og frá skyldfólki tínum, og far til landið, ið Eg skal vísa tær!" |
|
| 4 | Tá fór hann avstað úr Kaldearalandi og búsettist í Karan. Og táið faðir hansara var deyður, flutti Gud hann haðani til hetta landið, sum tit nú búgva í. |
|
| 5 | Men Hann gav honum ongan arvalut í tí, ikki so mikið sum fótbreidd; men Hann lovaði at geva honum tað í ogn og avkomi hansara eftir hann, tóat hann einki barn átti. |
|
| 6 | Gud talaði so: "Avkom hansara skal búgva sum útlendingar í fremmandum landi, og teir skulu gera tey til trælir og fara illa við teimum í 400 ár. |
|
| 7 | Men fólkið, ið tey skulu træla undir, skal Eg døma" - segði Gud - "og so skulu tey fara út haðani og skulu tæna Mær á hesum staði." |
|
| 8 | Hann gav honum umskeringarsáttmálan. So fekk hann sonin Ísak og umskar hann áttanda dagin; Ísakur fekk Jákup, og Jákup hinar tólv ættarfedrarnar. |
|
| 9 | Ættarfedrarnir bóru øvund móti Jósefi og seldu hann til Egyptalands. Men Gud var við honum, |
|
| 10 | bjargaði honum úr øllum trongdum hansara og gav honum náði og vísdóm fyri eygum Faraos egyptalandskongs, sum setti hann til høvdinga yvir Egyptalandi og øllum húsi sínum. |
|
| 11 | So kom hungur um alt Egyptaland og Kána’an, og stór trongd, og fedrar okkara funnu ikki føði. |
|
| 12 | Men táið Jákup fekk at frætta, at korn var í Egyptalandi, sendi hann fedrar okkara hagar, fyrst einaferð. |
|
| 13 | Og aðru ferð varð Jósef kendur aftur av brøðrum sínum, og Farao fekk at vita um ætt Jósefs. |
|
| 14 | Tá sendi Jósef boð og læt faðir sín, Jákup, og alla ætt sína kalla til sín, 75 sálir. |
|
| 15 | Jákup fór nú suður til Egyptalands. Og hann og fedrar okkara doyðu. |
|
| 16 | Teir vórðu fluttir til Sikem og lagdir í grøvina, sum Ábraham hevði keypt frá sonum Hemor í Sikem fyri virði í peningi. |
|
| 17 | Sum nú tíðin nærkaðist, táið lyftið skuldi ganga út, sum Gud hevði givið Ábrahami, vaks fólkið og nørdist í Egyptalandi, |
|
| 18 | inntil annar kongur steig fram, sum einki vitsti um Jósef. |
|
| 19 | Hann nýtti svik móti fólki okkara, fór illa við fedrum okkara og noyddi tey at seta út nýføddu børn síni, so tey skuldu ikki koma at liva. |
|
| 20 | Um ta tíðina varð Móses føddur, og hann var vakur fyri Gudi. Tríggjar mánaðir varð hann fostraður í húsi faðirs síns. |
|
| 21 | Og táið hann var settur út, tók dóttir Farao hann upp og fostraði hann sum sín egna son. |
|
| 22 | Móses varð so lærdur upp í øllum vísdómi Egypta, og megi var í orðum og verkum hansara. |
|
| 23 | Men táið hann var 40 ár, fekk hann í huga at vitja brøður sínar, Ísraelsmenn. |
|
| 24 | Táið hann tá sá ein líða órætt, vardi hann hann og hevndi hann, ið illa varð viðfarin, - hann drap Egyptan. |
|
| 25 | Hann hugsaði tá, at brøður hansara fóru at skilja, at Gud gav teimum frelsu við hond hansara; men teir skiltu tað ikki. |
|
| 26 | Dagin eftir kom hann til teirra, meðan teir klandraðust, áminti teir um at binda frið og segði: "Tit menn, tit eru jú brøður! Hví gera tit hvør øðrum órætt?" |
|
| 27 | Men hann, ið gjørdi næsta sínum órætt, koyrdi hann frá sær og segði: "Hvør hevur sett teg til høvdinga og dómara yvir okkum! |
|
| 28 | Tú ætlar kanska at drepa meg, sum tú drapst Egyptan í gjár!" |
|
| 29 | Av hesi talu flýddi Móses og varð útlendingur í Midjanslandi; har fekk hann tveir synir. |
|
| 30 | Táið so 40 ár vóru gingin, vísti eingil seg fyri honum í oyðimørkini við Sinaifjall í brennandi tornarunni. |
|
| 31 | Táið Móses sá hetta, undraðist hann á sjónina; og táið hann fór hagar at hyggja, hvat tað var, ljóðaði rødd Harrans til hansara: |
|
| 32 | "Eg eri Gud fedra tína, Gud Ábrahams, Ísaks og Jákups." Tá skalv Móses av ræðslu og tordi ikki at hyggja at tí. |
|
| 33 | Men Harrin segði við hann: "Loys skógvarnar av fótum tínum, tí staðið, ið tú stendur á, er heiløg jørð! |
|
| 34 | Eg havi gjølla sæð, hvussu illa fólk Mítt verður viðfarið í Egyptalandi; Eg havi hoyrt suff teirra, og Eg eri komin niður at frelsa tey. Kom, lat Meg senda teg til Egyptalands!" |
|
| 35 | - Henda Móses, sum tey avnoktaðu, við tað at tey søgdu: "Hvør hevur sett teg til høvdinga og dómara!" - hann sendi Gud bæði til høvdinga og frelsara, við hond eingilsins, ið vísti seg fyri honum í tornarunninum. |
|
| 36 | Hann var tann, ið leiddi tey út, og sum gjørdi undur og tekin í Egyptalandi, í Reyðahavi og í oyðimørkini 40 ár. |
|
| 37 | Hann er tann Móses, ið segði við Ísraelsmenn: "Profet líkan mær skal Gud reisa tykkum upp av brøðrum tykkara." |
|
| 38 | Hann er tann, sum í samkomuni í oyðimørkini var við einglinum, ið talaði við hann á Sinaifjalli, og við fedrum okkara; og hann fekk livandi orð at geva okkum. |
|
| 39 | Hann vildu fedrar okkara ikki akta, men koyrdu hann frá sær og vendu sær í hjarta sínum til Egyptalands - teir søgdu við Áron: |
|
| 40 | "Ger okkum gudar, sum kunnu ganga fyri okkum! Tí hesin Móses, ið leiddi okkum út av Egyptalandi - hvat av honum er vorðið, vita vit ikki." |
|
| 41 | Teir gjørdu kálv á teimum døgum og bóru fram offur til avgudin, og teir gleddust yvir handaverk síni. |
|
| 42 | Tá vendi Gud Sær frá teimum og gav tey yvir til at dýrka her himmalsins - sum skrivað er í bók profetanna: "Mundu tit, hús Ísraels, bera Mær fram sláturoffur og onnur offur 40 ár í oyðimørkini! |
|
| 43 | Nei, tit bóru við tykkum tjald Moloks og stjørnu Remfans guds - myndirnar, ið tit gjørdu tykkum at tilbiðja. Tí skal Eg flyta tykkum burtur, longur enn til Bábylon." |
|
| 44 | Fedrar okkara høvdu í oyðimørkini vitnisburðartjaldið, soleiðis sum Hann, ið talaði við Móses, gav honum boð um at gera tað eftir fyrimyndini, ið hann hevði sæð. |
|
| 45 | Hetta tóku fedrar okkara í arv og fluttu tað við Josva inn í landið, sum heidningarnir áttu, ið Gud rak burtur frá ásjón fedra okkara - líka til dagar Dávids. |
|
| 46 | Hann fann náði hjá Gudi og bað um, at hann skuldi finna Gudi Jákups bústað. |
|
| 47 | Men Sálomon bygdi Honum hús. |
|
| 48 | Tó, hin Hægsti býr ikki í húsum, ið gjørd eru við hondum - sum profeturin sigur: |
|
| 49 | "Himmalin er hásæti Mítt, og jørðin er fótaskammul Mín; hvat hús ætla tit at byggja Mær! - sigur Harrin - og hvar er staðið, ið Eg skal hvíla á! |
|
| 50 | Hevur ikki hond Mín gjørt alt hetta!" |
|
| 51 | Hørðu hálsar tykkara við óumskornum hjørtum og oyrum! Tit standa altíð Heilaga Andanum ímóti; so gjørdu fedrar tykkara, og so gera tit! |
|
| 52 | Hvør av profetunum varð ikki atsøktur av fedrum tykkara! Teir drópu teir, sum frammanundan boðaðu, at hin rættvísi skuldi koma, og Hann hava tit nú svikið og myrt - |
|
| 53 | tit, sum fingu lógina, givna við einglum, men hava ikki hildið hana!" |
|
| 54 | Táið teir hoyrdu hetta, stakk tað teir í hjørtuni, og teir gríslaðu tenn móti honum. |
|
| 55 | Men hann var fullur av Heilaga Andanum og hugdi alla tíðina upp til Himmals. Og hann sá dýrd Guds og Jesus standa við høgru hond Guds. |
|
| 56 | Hann segði: "Nú síggi eg Himlarnar opnar og Menniskjasonin standa við høgru hond Guds!" |
|
| 57 | Tá róptu teir hart, hildu fyri oyruni, lupu allir sum ein á hann, |
|
| 58 | koyrdu hann út úr staðnum og steinaðu hann. Vitnini løgdu klæðini frá sær við føturnar á ungum manni, ið æt Saul. |
|
| 59 | So steinaðu teir Stefanus; men hann bað og segði: "Harri Jesus, tak móti anda mínum!" |
|
| 60 | Og hann fall á knæ og rópti hart: "Harri, lat teir ikki gjalda hesa synd!" Táið hann hetta hevði sagt, sovnaði hann. |
|
|
