| 1 | Sonur mín! Lurta eftir vísdómi mínum, legg oyrað til vit mítt, |
|
| 2 | so tú kanst goyma klók ráð, og varrar tínar kunnu varða kunnskap! |
|
| 3 | Tí hunangur dryppar av vørrum fremmandarar kvinnu, og hálari enn olja er muður hennara; |
|
| 4 | men til endan verður hon beisk sum malurt, hvøss sum tvíeggjað svørð. |
|
| 5 | Føtur hennara ganga niðureftir, til deyðan, spor hennara liggja beint í deyðaríkið. |
|
| 6 | Á leið lívsins vil hon ikki ganga; vegir hennara sneiða higar og hagar, og hon veit ikki av tí. |
|
| 7 | So lurta nú eftir mær, sonur mín, vík ikki frá orðum muns míns! |
|
| 8 | Lat leið tína liggja langt frá henni, kom ikki nær húsdurum hennara, |
|
| 9 | so tú kemur ikki at geva øðrum prýði títt, grummum harra ár tíni, |
|
| 10 | so fremmand skulu ikki verða mettað av ogn tíni, og vinningur tín skal ikki enda í húsi fremmandamans, |
|
| 11 | og tú ikki verða gripin av iðran, táið av tornar, táið likam títt og hold títt tærist burtur, |
|
| 12 | og siga: "Hvussu bar tað til, at eg hataði tykt, og at hjarta mítt virdi lítið um revsing? |
|
| 13 | Hví lurtaði eg ikki eftir teimum, ið lærdu meg, hví legði eg ikki oyrað til teirra, ið vegleiddu meg? |
|
| 14 | - Lítið vantaði á, at eg kom í størstu vanlukku mitt á dómtingi samkomunnar!" |
|
| 15 | Drekk vatn úr tínum egna brunni, rennandi vatn úr tíni egnu keldu! |
|
| 16 | Skulu keldur tínar streyma út á gøtuna, løkir tínir á torgini! |
|
| 17 | Nei, eina tær skulu tey tilhoyra, og ongum fremmandum saman við tær! |
|
| 18 | Kelda tín veri signað, gleð teg í konu ungdóms tíns! |
|
| 19 | Hin elskuliga hindin, hin yndisliga gemsan - barmur hennara lívgi teg altíð, ver enn sum áður drukkin av kærleika hennara! |
|
| 20 | Hví skuldi tú, sonur mín, verið drukkin av konu annars mans og tikið fremmanda kvinnu í favn! |
|
| 21 | Tí fyri eygum HARRANS eru leiðir mansins, gjølla ansar Hann eftir øllum sporum hansara. |
|
| 22 | Hin gudleysi kemur fastur í sínar egnu misgerðir, og hansara egnu syndasnerrur halda honum føstum. |
|
| 23 | Hann doyr, tí hann læt seg ikki tykta, og hansara egni stóri dárskapur voldir, at hann fer umkoll. |
|
|
