| 1 | Rósa tær ikki av deginum í morgin, tí tú veitst ikki, hvat dagur kann føða! |
|
| 2 | Lat aðrar rósa tær, og ikki tín egna munn, fremmandar, og ikki tínar egnu varrar! |
|
| 3 | Grót er tungt, og sandur vigar nógv, men vreiði dárans er tyngri enn bæði. |
|
| 4 | Illsinni er grumt, og vreiði skúmar, men hvør kann standa seg móti øvund! |
|
| 5 | Opinlýs revsing er betri enn kærleiki, ið verður duldur. |
|
| 6 | Trúføst eru vinarsløg, men trúleysir eru fíggindakossir. |
|
| 7 | Hin metti vrakar hunang, men hinum svanga er alt beiskt søtt. |
|
| 8 | Sum fuglur, ið hevur verið noyddur at flýggja frá reiðri sínum, er maður, ið flakkar um, burtur frá heimi sínum. |
|
| 9 | Olja og roykilsi gleða hjartað, og sama gera vinareymleiki og sannhjartað ráð. |
|
| 10 | Slepp ikki vinmanni tínum og vinmanni faðirs tíns, og far ikki inn hjá bróður tínum, tann dag tú ert í neyð! - Granni nær hjá er betri enn bróðir langt burtur. |
|
| 11 | Ver vísur, sonur mín, og gleð hjarta mítt, so eg fái svarað teimum, ið háða meg! |
|
| 12 | Hin klóki sær vanlukkuna og leitar sær skjól; fávitskut halda áfram og noyðast at bøta. |
|
| 13 | Tak klæði hansara - hann er gingin í ábyrgd fyri annan, tak pant frá honum fyri fremmanda kvinnu! |
|
| 14 | Tann, ið harðmæltur signar vin sín árla á morgni, honum skal tað verða roknað sum illbøn. |
|
| 15 | Takdropi, ið aldri heldur uppat regndag, og klandrut kvinna - tey líkjast. |
|
| 16 | Tann, ið heldur fast við hana, heldur fast við vind, og høgra hond hansara grípur í olju. |
|
| 17 | Jarn brýnir jarn, og eitt menniskjað brýnir annað. |
|
| 18 | Tann, ið røkir fikutræ sítt, fær ávøkst tess at eta, og tann, ið aktar eftir harra sínum, verður ærdur. |
|
| 19 | Sum í vatninum andlit speglast móti andliti, speglar eitt menniskjahjartað annað. |
|
| 20 | Deyðaríkið og avgrundin mettast ikki, og eygu menniskjanna mettast heldur ikki. |
|
| 21 | Stoypipotturin roynir silvurið, og stoypiovnurin gullið, og maður verður dømdur eftir tí, sum hann rósar. |
|
| 22 | Um tú so stoytir dáran í mortaranum við stoytaranum mitt ímillum grýnini, víkir dárskapur hansara kortini ikki frá honum. |
|
| 23 | Gjølla mást tú vita, hvussu seyður tín sær út; hav umsorgan fyri fylgjum tínum! |
|
| 24 | Tí góðs varir ikki til ævigar tíðir, og krúna ikki mann eftir mann. |
|
| 25 | Er hoyggið samanlatið, kemur eftirgróðurin upp, og fjallagrasið verður sankað saman. |
|
| 26 | Og lomb hevur tú at geva tær klæði, og bukkar at keypa mark fyri, |
|
| 27 | og nóg mikið av geitamjólk, tær til føði og húsi tínum og gentum tínum til uppihald. |
|
|
