| 1 | Hini gudleysu flýggja, tóat eingin er eftir teimum, men hini rættvísu eru trygg sum ungleyvan. |
| | 2 | Syndar land, fær tað nógvar harrar, men táið menniskjuni eru klók og vitig, livir høvdingin leingi. |
| | 3 | Fátækur harri, sum kúgar ørm, er eins og regn, ið skolar burtur kornið, so einki breyð verður. |
| | 4 | Tey, sum svíkja lógina, rósa gudleysum, men tey, sum halda lógina, liggja í stríði við tey. |
| | 5 | Ónd menniskju duga ikki á at skyna, hvat ið rætt er, men tey, sum søkja HARRAN, skilja alt. |
| | 6 | Betri er fátækur, ið livir ólastandi, enn falskur, ið gongur á tvinnanda leiðum, um hann so er ríkur. |
| | 7 | Tann, ið fylgir lógini, er vitigur sonur, men tann, ið er vinur við burturspillarar, ger faðir sínum skomm. |
| | 8 | Tann, ið nørir um góðs sítt við rentu og yvirmáli, savnar tað til tann, ið ger miskunn móti fátækum. |
| | 9 | Tann, ið vendir oyrað burtur frá lógini - um tað so er bøn hansara, er hon andstygd. |
| | 10 | Tann, ið leiðir hini sannhjartaðu vill inn á ónda leið, skal falla í sína egnu grøv; men lýtaleys skulu arva tað, ið gott er. |
| | 11 | Ríkur maður er vísur í egnum eygum, men hin fátæki sum vit hevur, dugir at síggja, hvussu hann er. |
| | 12 | Táið hini rættvísu fegnast, er alt dýrd og frøi, men táið gudleys koma til ræði, má leitast eftir fólki. |
| | 13 | Tann, ið dylur syndir sínar, hevur onga eydnu, men tann, ið játtar tær og vendir sær frá teimum, finnur miskunn. |
| | 14 | Sælur er tann, ið altíð óttast; men tann, ið herðir hjarta sítt, hann fellur í vanlukku. |
| | 15 | Sum brølandi leyva og glúpsk bjørn er gudleysur høvdingi yvir fátækum fólki. |
| | 16 | Tú høvdingi, sum ert fátækur í viti og ríkur í yvirgangsverkum! - Tey, sum hata órættvísan vinning, skulu liva leingi! |
| | 17 | Tað menniskja, sum blóðskyld hvílir á, flýggjar, og tað beint í grøv sína; eingin má hjálpa tí! |
| | 18 | Tann, ið ólastandi livir, skal verða bjargaður, men hin falski, ið gongur á tvinnanda leiðum, skal falla á aðrari. |
| | 19 | Tann, ið dýrkar jørð sína, verður mettaður av breyði, men tann, sum rennur eftir tí, ið tómt er, verður mettaður av armóð. |
| | 20 | Trúfastur maður verður ríkliga signaður, men tann, ið vil skunda sær at verða ríkur, verður ikki óstraffaður. |
| | 21 | At gera mannamun er ikki gott, men mangur og ein verður brotsmaður fyri breyðbita. |
| | 22 | Í bráðskundi vil hin øvundsjúki verða ríkur - og veit ikki, at trongd fer at koma á hann! |
| | 23 | Tann, ið hevur at einum, skal eftirsíðani verða betur kendur enn tann, ið hevur sleiska tungu. |
| | 24 | Tann, ið rænir frá faðir sínum og móður síni, og so sigur: "Tað er eingin synd!" er felagi oyðarans. |
| | 25 | Hin havisjúki voldir ósemju, men tann, ið lítur á HARRAN, verður ríkliga mettaður. |
| | 26 | Tann, ið lítur á vit sítt, er dári, men tann, ið gongur fram í vísdómi, verður bjargaður. |
| | 27 | Tann, ið gevur hinum fátæka, honum skal einki fattast, men tann, ið letur eyguni aftur, fær manga illbønina. |
| | 28 | Táið hini gudleysu koma til ræði, krógvar fólk seg, men táið tey ganga undir, verða hini rættvísu mong. |
| |
|
