| 1 | Hoyrið! Vísdómurin rópar, og vitið letur rødd sína hoyrast. |
|
| 2 | Uppi á heyggjum við vegin stendur hann, á vegamótum; |
|
| 3 | við portrini, har sum farið verður út úr býnum, har sum farið verður inn um liðini, rópar hann hart: |
|
| 4 | "Eg kalli á tykkum, menn, og rødd mín ljóðar til menniskjabørnini. |
|
| 5 | Lærið klókskap, tit fávitskutu, lærið vit, tit dárar! |
|
| 6 | Hoyrið! Tí um tað, ið høgt er, tali eg, og eg lati upp varrar mínar við rættvísum orðum; |
|
| 7 | tunga mín talar sannleika, og gudloysi er vørrum mínum andstygd. |
|
| 8 | Øll orð muns míns eru røtt, einki falskt ella rangvørgt er í teimum. |
|
| 9 | Tey eru øll somul hinum vitiga einføld og teimum røtt, sum hava funnið kunnskap. |
|
| 10 | Takið við tykt míni heldur enn silvuri, takið við kunnskapi heldur enn útvaldum gulli! |
|
| 11 | Tí vísdómur er betri enn perlur, og av øllum dýrgripum er eingin sum hann. |
|
| 12 | Eg, vísdómurin, havi klókskap í ogn, og eg dugi at finna vitig ráð. |
|
| 13 | At óttast HARRAN er at hata hitt illa; stoltleika, hugmóð, hin ónda vegin og hin falska munnin, hetta hati eg. |
|
| 14 | Eg eigi ráð og vísdóm, eg havi vit, eg havi styrki. |
|
| 15 | Við mær stýra kongarnir, og við mær áseta høvdingarnir tað, ið rætt er. |
|
| 16 | Við mær ráða stjórnarmenninir og stórmenninir, ja, allir dómarar á jørðini. |
|
| 17 | Eg elski tey, sum elska meg, og tey, sum leita eftir mær, skulu finna meg. |
|
| 18 | Hjá mær er ríkidømi og heiður, gamalt arvagóðs og rættvísi. |
|
| 19 | Ávøkstur mín er betri enn gull, ja, fínasta gull, og vinningurin, ið eg gevi, er betri enn útvalt silvur. |
|
| 20 | Á rættferðarvegi gangi eg, mitt á rættvísigøtum; |
|
| 21 | tí gevi eg teimum, ið elska meg, sannan ríkdóm í arv og fylli goymslur teirra. |
|
| 22 | Meg skapti HARRIN sum fyrsta verk Sítt, í forðum, áðrenn Hann skapti nakað annað. |
|
| 23 | Frá ævunum eri eg vorðin til, frá upphavi, áðrenn jørðin var. |
|
| 24 | Táið avgrundirnar ikki vóru til enn, varð eg føddur, áðrenn nakrar keldur, fullar av vatni, vóru til. |
|
| 25 | Áðrenn fjallagrundirnar vórðu lagdar, áðrenn heyggjarnir vórðu til, varð eg føddur, |
|
| 26 | áðrenn Hann hevði skapt jørðina og markina og fyrsta moldklump jarðarríkis. |
|
| 27 | Táið Hann bygdi himmalin, var eg har, táið Hann setti hvølv yvir djúpið. |
|
| 28 | Táið Hann festi skýggini í erva og gav keldunum í djúpinum fasta stað teirra, |
|
| 29 | táið Hann setti sjónum mark, so vøtnini fara ikki longur, enn Hann sigur til, táið Hann legði grundvøllir jarðar |
|
| 30 | - tá var eg verkstjóri Hansara, og eg var gleði Hansara dag eftir dag; altíð spældi eg fyri ásjón Hansara; |
|
| 31 | eg spældi á allari jørð Hansara, so víð sum hon var, og gleði mína hevði eg í menniskjabørnunum. |
|
| 32 | Og nú, børn, lurtið eftir mær! Sæl eru tey, sum fylgja leiðum mínum! |
|
| 33 | Lurtið eftir tykt míni og verðið vís, vanvirðið hana ikki! |
|
| 34 | Sælur er tann, ið lurtar eftir mær, so hann dag um dag vakir við dyr mínar og heldur vakt við durastavir mínar! |
|
| 35 | Tí tann, ið finnur meg, finnur lívið og fær náði frá HARRANUM. |
|
| 36 | Men tann, ið ikki finnur meg, skaðar seg sjálvan; ein og hvør, ið hatar meg, elskar deyðan." |
|
|
