| 1 | Orðtøk Sálomos, sonar Dávids, kongs Ísraels. |
|
| 2 | Av teimum kann ein læra vísdóm og tykt og skilja vitiga talu; |
|
| 3 | av teimum kann ein fáa revsing, ið ger hann klókan, og læra rættvísi, rætt og rættsinni; |
|
| 4 | tey geva hinum óroyndu klókskap, hinum ungu kunnskap og skil. |
|
| 5 | Við at lurta eftir teimum eykar hin vísi um lærdóm sín, og hin vitigi lærir at liva rætt. |
|
| 6 | Av teimum kann ein læra at skilja orðtøk og líkingamál, orð vísmanna og gátur teirra. |
|
| 7 | At óttast HARRAN er upphav kunnskapar; dárar vanvirða vísdóm og tykt. |
|
| 8 | Lurta eftir, sonur mín, táið faðir tín áminnir teg, og vraka ikki tað, ið móðir tín lærir teg! |
|
| 9 | Tí tað er yndisligur kransur um høvd títt og ketur um háls tín. |
|
| 10 | Sonur mín! Táið syndarar lokka teg, sig tá nei! |
|
| 11 | Táið teir siga: "Kom við okkum! Vit skulu lúra eftir blóði, uttan grund seta fellur fyri hini sakleysu; |
|
| 12 | sum deyðaríkið skulu vit gloypa teimum livandi, við húð og hári, sum tað gloypir teimum, ið fara niður í grøvina; |
|
| 13 | vit skulu vinna okkum góðs og gull, fylla hús okkara við ráni; |
|
| 14 | tú skalt sleppa at kasta lut um tað saman við okkum, vit skulu allir hava ein pung" |
|
| 15 | - sonur mín, far tá ikki við teimum, halt fóti tínum frá leið teirra! |
|
| 16 | Tí føtur teirra eru skjótir til hitt illa, teir eru kvikir at úthella blóð; |
|
| 17 | til onga nyttu verður netið breitt út, so allir fuglarnir síggja; |
|
| 18 | teir lúra eftir sínum egna blóði, teir seta fellur fyri seg sjálvar. |
|
| 19 | - Soleiðis gongst einum og hvørjum, ið er tráur eftir órøttum vinningi - hann tekur lívið av sínum egnu harrum! |
|
| 20 | Vísdómurin rópar á gøtuni, hann letur rødd sína ljóða á torgunum; |
|
| 21 | á gøtumótum kallar hann, mitt í ganginum; við býportrini og runt um í býnum talar hann og sigur: |
|
| 22 | "Hvussu leingi ætla tit fávitskutu at elska fávitsku, og hvussu leingi ætla spottararnir at hava gleði sína í spotti, og dárarnir at hata kunnskap? |
|
| 23 | Vendið við og aktið eftir revsing míni! So skal eg lata anda mín streyma út yvir tykkum, eg skal kunngera tykkum orð míni. |
|
| 24 | - Við tað at tit vildu ikki hoyra, táið eg rópti, við tað at eingin gav tí gætur, táið eg rætti út hond mína, |
|
| 25 | við tað at tit vanvirdu øll ráð míni og vildu ikki vita av revsing míni, |
|
| 26 | so skal eisini eg læa, táið vanlukkan rámar tykkum, eg skal spotta, táið tað kemur, sum tit óttast fyri, |
|
| 27 | táið tað, ið tit óttast fyri, kemur sum ódnarveður, og vanlukkan nærkast tykkum sum stormur, táið trongd og neyð koma á tykkum. |
|
| 28 | Tá skulu tey kalla á meg, men eg svari ikki; tey leita eftir mær, men finna meg ikki. |
|
| 29 | Aftur fyri at tey hataðu kunnskap og vrakaðu at óttast HARRAN, |
|
| 30 | vildu ikki vita av ráði mínum, men vanvirdu alla revsing mína, |
|
| 31 | so skulu tey eta ávøkstin av atburði sínum og verða mettað av sínum egnu ráðum. |
|
| 32 | Tí at hini fávitskutu venda sær burt - tað drepur tey, og sorgloysi dáranna verður undirgangur teirra. |
|
| 33 | Men tann, ið lurtar eftir mær, býr tryggur og livir í friði uttan ótta fyri vanlukku." |
|
|
