| 1 | Vísdómurin hevur bygt sær hús, hon hevur høgt til hinar sjey stólpar sínar; |
| | 2 | hon hevur dripið fæ sítt og blandað vín sítt, hon hevur eisini sett á borð sítt; |
| | 3 | hon hevur sent út gentur sínar og býður inn á hinum hægstu støðunum í býnum: |
| | 4 | "Tann, ið óroyndur er, hann komi higar!" Ja, við tann, ið einki vit hevur, sigur hon: |
| | 5 | "Komið og smakkið breyð mítt, og drekkið av víninum, ið eg havi blandað! |
| | 6 | Latið fávitsku fara, so skulu tit liva, og gangið beint fram eftir vegi vitsins! |
| | 7 | Tann, ið revsar spottara, vinnur sær sjálvum vanæru, og tann, ið setur at hinum gudleysa, heystar skomm. |
| | 8 | Hav ikki at spottara, tí hann hatar teg fyri tað! Hav at hinum vísa - hann skal elska teg fyri tað! |
| | 9 | Lær hin vísa, so verður hann enn vísari! Lær hin rættvísa, so gongur hann fram í lærdómi! |
| | 10 | At óttast HARRAN er upphav vísdóms, og at kenna hin Heilaga, tað er vit. |
| | 11 | Tí við mær verða dagar tínir mangir, og ár lívs tíns eykast. |
| | 12 | Ert tú vísur, ert tú tað til títt egna gagn, og ert tú spottari, kemur tú einsamallur at bera tað." |
| | 13 | Dárskapurin er kát kvinna, ber fávitska, og einki hon skilir. |
| | 14 | Hon situr fyri húsdurum sínum, í hásæti á heyggi í býnum, |
| | 15 | og býður teimum inn, sum koma framvið, teimum, ið ganga leið sína beint fram: |
| | 16 | "Tann, ið óroyndur er, hann komi higar!" Ja, við tann, ið einki vit hevur, sigur hon: |
| | 17 | "Stolið vatn er søtt, og leskiliga smakkar breyð, etið í loyndum!" |
| | 18 | - Men hann veit ikki, at har búgva deydningarnir, at gestir hennara eru í djúpi deyðaríkisins. |
| |
|
