| 1 | Betri er turrur breyðbiti við friði, enn húsið fult av hátíðarkosti við kjaki. |
|
| 2 | Klókur tænari verður harri yvir syni, sum er dári, og saman við brøðrunum fær hann part í arvinum. |
|
| 3 | Stoypipotturin roynir silvurið, og stoypiovnurin gullið, men tann, sum roynir hjørtuni, er HARRIN. |
|
| 4 | Hin óndi lurtar eftir óndum vørrum, lygnarin lurtar eftir eiturtungum. |
|
| 5 | Tann, ið spottar hin fátæka, háðar skapara hansara; tann, ið gleðist um vanlukku, verður ikki óstraffaður. |
|
| 6 | Krúna hinna gomlu er barnabørn, og prýði barnanna er fedrar teirra. |
|
| 7 | Ikki sømir dáranum at tala stór orð, og enn minni hinum háborna at tala lygn. |
|
| 8 | Gáva er dýrur steinur í eygum hansara, sum fær hana; hvar hon so kemur, fær hon sítt fram. |
|
| 9 | Tann, ið dylur misgerð, søkir kærleika, men tann, ið rívur upp søk, skilir vin frá vini. |
|
| 10 | Meiri virkar inn á hin vitiga, táið at honum verður havt, enn hundrað sløg á dáran. |
|
| 11 | Hin óndi hevur bert hug at vera ímóti, men miskunnarleyst boð verður sent ímóti honum. |
|
| 12 | Frægari er at møta bjørn, sum ungarnir eru tiknir frá, enn dára í dárskapi hansara. |
|
| 13 | Tann, ið lønir gott við illum, frá húsi hansara skal vanlukkan ikki víkja. |
|
| 14 | At byrja stríð er sum at opna fyri vatni; halt tí uppat við trætu, áðrenn nakar vísir tenn! |
|
| 15 | Tann, ið fríkennir hin seka, og tann, ið dómfellir hin sakleysa, eru báðir HARRANUM andstygd. |
|
| 16 | Hvat batar peningur í hond dárans at keypa vísdóm, táið hann einki vit hevur! |
|
| 17 | Vinur elskar altíð, og bróðir verður føddur til hjálpar í neyð. |
|
| 18 | Tað menniskja, sum einki vit hevur, gevur handtak og gongur í ábyrgd fyri næsta sín. |
|
| 19 | Tann, ið elskar kjak, elskar synd; tann, ið ger dyr sínar høgar, søkir sín egna undirgang. |
|
| 20 | Tann, sum er falskur í hjartanum, finnur einki gott, og tann, sum er rangvørgur í talu síni, fellur í vanlukku. |
|
| 21 | Tann, ið hevur býttling til son, fær sorg; faðir dárans hevur onga gleði. |
|
| 22 | Glatt hjarta gevur góða heilsubót, men brotið mót sýgur mergin úr beinunum. |
|
| 23 | Hin gudleysi tekur gávu í loynd fyri at boyggja vegir rættarins. |
|
| 24 | Hin vitigi hevur vísdómin fyri eyga, men eygu dárans eru við enda jarðarinnar. |
|
| 25 | Fávitskutur sonur er gremja faðirs síns, og henni beisk sorg, sum átti hann. |
|
| 26 | At revsa eisini hin rættvísa er ikki gott; at sláa valamenn er ímóti øllum rætti. |
|
| 27 | Tann, sum er sparin í orðum sínum, er klókur, og róligur í sinni er hin vitigi maðurin. |
|
| 28 | Um tað so er dárin, verður hann roknaður fyri vísmann, táið hann tegir, og fyri vitigan mann, táið hann heldur munnin saman. |
|
|
